Maandag was genieten. Niet alleen met een grote -G. Nee, GENIETEN! Maandagochtenden zijn niet altijd mijn favoriet, al realiseer ik mij maar al te goed dat ik een wereldbaan heb. De wekker gaat vroeg, het is nog donker. Ik pak het pontje van Bergstoep naar Streefkerk en rijd door de polder naar ons kantoor op de Donkse Laagten in de Alblasserwaard. Man, alleen van het ritje word je al blij. Het weidse, open polderlandschap met alles wat daarin leeft. Helaas, een rondje buiten staat nog niet op het programma.

Na een overleg met beheerder, ecoloog en teamleider over wat er allemaal op de rol staat, stuur ik 2 persberichten uit. Daarna werk ik een donkje (bergje) mail weg. Vragen van (verontruste) recreanten, aanvragen voor presentaties en een aantal regeldingetjes rond grote, lopende projecten. Intussen is het een uur of 15.00. Iedereen is gevlogen. Boswachters beheer krijgen zaagcursus en mijn overige teamleden zitten voor een overleg in ‘t Reeuwijkse. Alleen de schilder loopt nog rond onze werkschuur om die weer van een nieuw laagje lak te voorzien. Oké, kantoorklussen zijn mooi geweest voor vandaag. Het kind schreeuwt in mij. Tijd voor een vieze broek, handen en natte voeten. Verrekijker mee en camera en telelens om de schouder. Het veld in!

Bezoek van de visarend

Ik zoek één van mijn favoriete plekken op, vlakbij kantoor. Koud ben ik de auto uitgestapt of ik zie in een greppel de kop en nek van een nieuwsgierige purperreiger die zijn kostje bij elkaar probeert te sprokkelen in een ‘natte’ greppel. Alleen er zijn kapers op de kust. Een doodgewone blauwe reiger heeft het ook op zijn stekkie gemunt. Met argusogen houdt de purper zijn rivaal in de gaten. Mooi tafereeltje zo. Vervolgens loop ik door een klaphekkie de kaai op. Ik sta versteld. Ik kijk door mijn verrekijker en er komt een juveniele visarend recht op mij af gevlogen. Bizar! Ik graai naar mijn camera en sta door mijn zoeker oog in oog met deze zeer welkome gast.

Waarschijnlijk een doortrekker. De priemende ogen gaan dwars door mij heen. En wat een klauwen. Je zult toch niet graag een vis zijn als deze jongens boven je aan het bidden zijn voor ze zich naar beneden storten. Hij blijft boven mij hangen om vervolgens naar beneden te duiken in een poldersloot. Mis! Geen vis voor hem, maar voor mij is het prijsschieten. De sluiter klikt als een mitrailleur voordat de visarend de boezem oversteekt naar polder Lange Broek.

Aan de overkant van de boezem loop ik verder over een graspad. Turend over de polder zie ik veel torenvalkjes bidden. Iets verder bij de eendenkooi hoor ik wild gekekker. Een torenvalk komt iets te dichtbij het territorium van een mannetje sperwer. Opzouten jij! De sperwer zet de achtervolging in en scheert daarbij vlak langs mij. Ik heb al een kleine lichtmeting gedaan, dus ook deze staat erop. Toch lekker een plaatje bij het praatje. Dan de ijskoude schreeuw van een buizerd die vlak boven de graslanden zweeft. Klik, hebbes. Als een rode lap op een stier weten de dieren mij goed te vinden. Donkere wolkenluchten wisselen zich inmiddels af met korte periodes dat de zon even doorbreekt. Typische polderluchten boven mijn hoofd en af en toe en bui op mijn pet. Heerlijk. De polder is verlaten en alleen ik dwaal hier nog rond.

Het is tijd om naar huis te gaan. Deze heb ik toch maar weer in de pocket. Soms heb/neem je er te weinig tijd voor. Even genieten van het gebied, de rust en de natuur. Als dan alles op zijn plek valt tijdens een kort bezoek, dan is dat lekker. Al is buiten zijn sowieso geen straf. Als je je ogen gebruikt, valt er altijd iets te ontdekken. Mijn zintuigen staan nog op scherp, want wie weet wat ik nog meer kan spotten. Dan uit het niets: de visarend. Wederom hangt hij boven de boezem. Hij heeft er een zware dobber aan een visje te vangen. Vanaf deze kant fotografeer ik met een hoop tegenlicht. Agh ja, je kan niet alles hebben én een silhouet tegen de stapelwolken kan ook prachtig zijn.

Nog lange niet…

Ik loop over de brug terug naar mijn auto, maar ik wil nog niet naar huis. Het is zo’n dag. Dat voel ik. Oké, nog een stukje over de kade dan. De rietzangers en zwaluwen vliegen vlak over mijn hoofd. Iets verder een koppeltje reeën. Ver weg, maar ik plof neer in het natte gras om ze even te bespieden met m’n verrekijker. Een reegeit, bok en twee jonge dieren. Overdag houden ze zich schuil in de maïsvelden, maar deze zijn net op ontdekkingstocht. Al staan ze nog schichtig in de rand van de dekking. Ik gebruik datzelfde maïsveld om dichterbij te komen. Ik loop er pal langs, zodat de reeën mij niet opmerken. Vervolgens kan ik half tijgerend en om het hoekje kijkend een blik opvangen van de familie. Als in een natuurfilm. De wind is gunstig, waardoor ze mijn aanwezigheid niet opmerken. Na een tijdje word ik aangestaard door een stel prachtige, donkere Bambi-ogen.

“Nu echt naar huis” , hoor ik een stemmetje in mijn hoofd, waar ik niet helemaal aan toe wil geven. Uitstelgedrag. Nouja, ik moet nog een half uur lopen. Wie weet. De score: een paar hazen en een bruine kiekendief die rakelings over het rietland en de velden scheert. ‘Iets’ later dan gepland kom ik thuis, maar wat maakt het uit. Energie voor de geest. Get out there! Now!