De lente brult uit de grond. De hommels, rode mieren en bijen komen uit hun winterslaap en gaan op zoek naar energie. Energie die ze hard nodig hebben voor het komende broedseizoen. De vogels die in ons land zijn gebleven laten zich massaal horen om hun broedgebied veilig te stellen. De een tsjilpt, de ander zingt en de volgende hamert er op los. Lente, lente, Lente!

Ook mensen trekken weer naar buiten. Soms nog met thermokleding maar af en toe zelfs in korte mouwen en gerokt. En terwijl we buiten fietsen, paardrijden en wandelen vullen onze zintuigen zich met alle indrukken die de natuur voor ons in petto heeft. Zang, geur, bries over je huid en het eerste ijsje; geen zintuig wordt onberoerd gelaten.

We kunnen niet zonder

Wetenschappers die onderzoek doen naar natuur en het belang voor mensen, meten wat we eigenlijk allemaal weten: we kunnen niet zonder die wonderschone natuur in al haar diversiteit. En dat laatste is misschien iets wat je je misschien niet bedenkt. Onderzoek wijst namelijk uit hoe soortenrijker de natuur om je heen hoe groter het weldadig effect op je welzijn. Een plant op je bureau is leuk. Perkplanten in je tuin of op je balkon zijn fijn. Struiken en gazons in het park zijn heerlijk, een natuurgebied in je buurt om te bezoeken is helemaal fantastisch. Laat staan een topnatuurgebied waar een Natura2000 keurmerk aan is verleend juist omdat het zo bomvol soorten zit.

Vanzelfsprekend

Het gekke van bovenstaand loflied is dat het in Nederland soms lijkt alsof we al die natuur als heel vanzelfsprekend ervaren. Alsof het er zonder onze zorg altijd is en zal blijven. Onlangs op een van mijn rondes door het Haagse Bos zag ik twee mensen op een bankje genieten, van elkaars gezelschap, van de zon en van het hameren van de duidelijk aanwezige grote bonte specht. Naast hen stonden twee bekers. Met mijn verrekijker speurde ik de dode takken af tot ik het spechtenmannetje in beeld had. Onverschrokken ramde hij zijn snavel tegen het hout. Af en toe hield hij op en hield zijn kop schuin alsof hij nagenoot van de galmende klanken van zijn werk.

Alles meenemen

Terwijl ik stond te kijken werd ik aangesproken door een van de vele mensen die zich op eigen initiatief inspannen om zwerfvuil in het bos te rapen. Er volgde een geanimeerd gesprek over wat hij zoals was tegengekomen de afgelopen tijd. Ik complimenteerde hem met zijn inzet en vertelde dat zijn informatie ons hielp om ons werk beter te doen. Ook vertelde ik hem dat zijn werk helpt om de kosten te drukken van het vuilruimen in het Haagse Bos. Kosten die voor dit stuk bos van 90 hectare met al gauw een kleine drie miljoen bezoekers per jaar uitkomen op ongeveer € 30.000. Toen we afscheid namen viel mijn blik op de bank waar het tweetal had gezeten. De bank was leeg, op 2 bekers koffie to go na. De koffie was op. Alles hadden de twee meegenomen; de indrukken van elkaar, van het bos en van de vogels. Alleen de bekers stonden vergeten op het bankje.

Wat neem je mee naar huis?

Onlangs werd ik gevraagd om deel te nemen aan de podcast van de Dierenbescherming. Een vrolijke podcast met de naam Het Kippenhok. Het programma met deze keer als thema zwerfafval begint met de vraag: Hoe is het met je goede voornemens? Het tweetal op het bankje in het Haagse Bos deed me aan een mooi voornemen denken. Een opmerking die een andere bezoeker maakte tijdens mijn rondje: Als je weggaat kijk nog even rond en neem dan alles wat je meegenomen hebt én wat je opgedaan hebt mee naar huis.
Of zoals in heel wat landen het adagium is: Kill nothing but time, take nothing but pictures and leave nothing but footprints.

Dit blog verscheen eerder op www.toeractief.nl