Pimpelmees-Mark Kras

In deze tijd werkt ook de boswachter vooral thuis. Aan de keukentafel zit ik samen met mijn jongste dochter achter de laptop. Zij volgt met oortjes in een online klas. Ik werk aan de actualisering van het beheerplan voor onze gebieden in het Groene Hart. Om even te overleggen met onze recreatieadviseur in Zuid-Holland pak mijn telefoon op. Op het moment dat de verbinding tot stand komt, schakelt mijn dochter mute uit en begint vragen te stellen aan haar docent. Samen bellen binnen anderhalve meter, da’s niet handig. Ik loop de tuin in.

Pimpelmezenfamilie

Het is altijd prettig om te sparren met een collega over hoe we de balans tussen bezoekers en de beoogde natuur kunnen verbeteren. Maar plots word ik afgeleid. Een heel hoog roepje. Nog één en nog één. Het zijn duidelijk contactroepjes. Ik kijk om me heen. Wie zoekt daar contact? Ineens zie ik ze. Minuscule verenbolletjes floepen van tak naar tak. Ondertussen houden ze contact met broers, zussen en ouders. Snoepend van de kleine insecten trekken ze door onze tuin naar de volgende. Het pimpelmezengezin is op pad en ik heb al vijf minuten niet echt geluisterd naar mijn collega. Ik maak snel mijn excuus en we pikken de draad weer op.

Verschillende beelden

Voor veldbezoeken kom ik nu nog wel buiten. Onlangs in een klein duingebiedje aan de stadsrand van Den Haag. Om ons heen hoor ik de grote bonte specht roffelen op de dennen. Koolmezen roepen naar elkaar terwijl ook zij op zoek zijn naar insecten. Het kroost moet gevoerd. Ondertussen praten wij als boswachters over verbeteringen in dit gebied. Maar tijdens zo’n bezoek spreek ik ook graag de mensen die hier vaak dagelijks komen.

“U moet hier meer aanplanten!”, stelt een dame als we haar spreken. “Er ontstaan steeds meer kale plekken en diepe kuilen”, gaat ze verder.  Ik vraag of dat komt door bezoekers of door de regen. “Regen”, antwoordt ze. Als ik wil vertellen dat natuur verandert en dat spoelgaten daarbij horen, onderbreekt ze mijn verhaal. “Dit is geen natuur. Dit is de stad. U moet meer aanplanten.” We concluderen samen dat we een verschil van inzicht hebben. Als we even later verder lopen, neem ik me voor om naar aanleiding van de opmerking van mevrouw nog eens goed het streefbeeld voor dit gebied door te nemen. Hebben wij het helder? En misschien belangrijker nog: is het voor de bezoekers helder? De koolmezen en de grote bonte spechten die ik voortdurend hoor, weten het wel. Dit is een prima plek om je jongen groot te brengen.

Welkom

De laatste tijd hoor ik mensen veel praten over de parken, de groene buitengebieden, de recreatiegebieden of de natuurgebieden. Dat is niet zo gek, want het bezoek aan deze gebieden is enorm toegenomen. Iedereen voelt dat het gezond voor lijf en geest is om naar buiten te gaan. Als boswachters heten we je dan ook van harte welkom in de gebieden die aan onze zorg zijn toevertrouwd. We werken hard aan de streefbeelden die we voor deze gebieden hebben. En als je ernaar vraagt, bespreken we die beelden graag met je. Want alleen door in contact met elkaar te blijven, kunnen we zorgen dat onze menselijke bezoeken goed samengaan met alle dieren en planten die voor hun voortbestaan van deze gebieden afhankelijk zijn. Want hoe we het gebied ook noemen: natuur is overal.

Dit blog verscheen eerder op www.toeractief.nl