Al best lang stond de kolibrievlinder op mijn wensenlijstje om een keertje te zien. Terwijl ik zo vaak in de natuur ben, was ik deze bijzondere soort gewoon nog nooit tegengekomen. Terwijl de vlinder ook gewoon bij mensen in de tuin kan voorkomen. Bij een vriendin, waar de kolibrievlinder elke dag langskomt, kreeg ik eindelijk de kans om ‘m te bewonderen.

Deze column heeft in de Toeractief gestaan, een wandel- en fietsmagazine met routes en achtergrondverhalen www.toeractief.nl

Na een paar uurtjes posten was het eindelijk zo ver. “Ja, daar is ie!”, ze sprong op. Binnen no time was de vlinder ook weer weg. Ik had ‘m alleen in een flits gezien. Maar, ik wist nu wel waar ik op moest letten. Niet lang daarna kwam de vlinder weer terug. “Prachtig, wat mooi!”, riep ik en ik kon zelfs wat foto’s maken. Het is nog reuze moeilijk om scherpe foto’s te krijgen, want de vlinder zit geen moment stil. Vliegend in de lucht steekt hij zijn lange tong in de bloem om de nectar op te zuigen. Vandaar ook de naam kolibrievlinder; de vlinder vliegt als een kolibrie, een echte ‘vliegkunstenaar’. Hij kan stil hangen, zelfs achteruit vliegen en is razendsnel. De snelle beweging van de vleugels maakt een prachtig, brommend geluid. Ik ging terug naar huis met een euforisch gevoel en prachtige foto’s.

Niet lang daarna stond ik op de bovenverdieping van mijn huis wat op te ruimen en keek eventjes naar buiten. In een fractie van een seconde herkende ik dat wat ik al eerder had gezien. Zag ik dat goed?! Ik rende naar beneden, ging op een stoel staan om het goed te kunnen zien en jawel, tussen de hoge pluimen van de vlinderstruik van mijn buren vloog een kolibrievlinder. Wat fantastisch om te zien. En dat nog wel in mijn eigen tuin! Nu ik blijkbaar weet waar ik op moet letten, zie ik ze blijkbaar ook. Ik kon mijn geluk niet op.

Nog weer een paar weken later was ik in mijn vrije tijd aan het fotograferen. Een heerlijk ontspannende bezigheid. Als je fotografeert, zie je ook meer. Je zintuigen staan gewoon nog wat scherper afgesteld. Struinend door het park zag ik van grote afstand al een vlinder op een bloem. Ik ging er op af en schoot de eerste foto’s. Ik was in de war. Dit leek wel een kolibrievlinder, maar waarom zit hij zo stil op de bloem? Wat raar! Voor de foto was het wel gunstig, want de vlinder zat dit keer muisstil.

Plots schoot het op. Paniekerig schoot het heen en weer, maar het kwam niet weg van de bloem. Ik realiseerde me dat de vlinder vast zat. Ik keek nog wat beter en zag dat de lange tong steeds in de bloem bleef hangen. Ach, jeetje! De vlinder zit vast met zijn tong vast in de bloem! Ik ging op mijn knieën zitten en plukte de bloem. Ik begon de bloemblaadjes één voor één los te trekken. De vlinder stuiterde in paniek alle kanten op. “Nog even volhouden, beestje”, dacht ik. Ineens was de vlinder los. Ik zag het in een fractie beduusd op de grond zitten en zijn lange tong weer inrollen. Vervolgens vloog de vlinder de vrijheid tegemoet.

Ik was helemaal onder de indruk. Begin dit jaar had ik nog nooit een kolibrievlinder gezien en nu heb ik er zelfs eentje gered! De verrassingen raken écht nooit op in de natuur…