Afgelopen jaar maakte ik mijn 10-jarig jubileum als boswachter mee én ik bereikte de 40-jarige leeftijd. Een moment om bij stil te staan en terug te blikken. Na hard trainen op de wielrenfiets gunde ik mijzelf dit moment van ‘terugblikken’ op een iconische plek: na 2 uur klimmen met de wielrenfiets -en geheel buiten adem na (werkelijk waar) een eindsprintje- op de top van de Mont Ventoux! Voldaan keek ik tussen de wolken door de diepte in naar de afgelegde weg. Daarmee keek ik ook symbolisch terug op de afgelopen jaren.

Deze column heeft in de Toeractief gestaan, een wandel- en fietsmagazine met routes en achtergrondverhalen www.toeractief.nl

Mee en tegen

Het was een mooie lange weg met vele bochten en af en toe ook bijna ‘uit de bocht’. Een lange tocht door weer en wind, met af en toe ‘mee’ en af en toe ‘tegen’. Het was een prestatie die alleen met doorzetten en hard werken uiteindelijk werd beloond. Het heerlijke, bekende gevoel van buiten zijn in het prachtige landschap en met zweet op het voorhoofd, maar met een brede glimlach. Ja, terugblikkend besloot ik dat het ‘t allemaal waard was geweest. En dan nu? Ben ik letterlijk en figuurlijk op de toppen van mijn kunnen of begint het nu pas echt? We gaan het zien…

‘Moe maar voldaan’-gevoel

De daling vanaf de top naar beneden was een ware beloning en droop ook van de symboliek. Na een respectvolle groet aan Tom Simpson die ooit zijn leven liet op de helling van de Mont Ventoux, daalden we verder af en voor het eerst brak de zon echt door. We vulden snel onze reserves bij in het restaurant net onder de top; al smaakte het niet echt. Na extreme inspanning was het lichaam nog helemaal niet toe aan een stevige maaltijd. We vervolgden onze weg naar beneden en de glimlach kwam niet meer van het gezicht. Ongemerkt en onbedoeld verbraken we ons ‘snelheidsrecord’: 75 km per uur! Deze daling gaat zo geleidelijk en met zulk goed zicht dat dit ook echt gewoon kan. Zo zie je maar dat je ook zonder moeite records kan verbreken, terwijl dat niet eens je doel is. Eenmaal beneden trokken de wolken eindelijk echt weg van de top en konden we deze foto maken. Wat een pracht van een berg, deze ‘berg van wind’ met ook toepasselijke bijnamen als de ‘kale berg’ of ook wel de ‘reus van de Provence’. Het biertje op het terras aan de voet van de Mont Ventoux smaakte heerlijk. De sokken konden drogen in de zon en de regenjasjes konden uit. “Ja, dit is het echte ‘moe maar voldaan’-gevoel!”, zeiden we tegen elkaar.

Stuur stevig in de hand

Ik wist tijdens dit ‘stilstaan en terugblikken’ niet dat het daarna pas weer echt flink zou gaan waaien en met ook behoorlijke tegenwind. Dat ‘de achtbaan des levens’ door symbolische pieken en dalen sowieso verder raast of je nou wil of niet. Maar met 40 jaar weet ik inmiddels dat ik tegen een stootje kan en dat ik daarop mag vertrouwen. Het gevoel van het beklimmen van de ‘kale berg’ houd ik daarbij vast: ik stap uit de razende achtbaan en kies ervoor om doelbewust op de fiets te stappen met het stuur zelf stevig in de hand.

Als je door blijft trappen val je niet om. Als het echt niet meer gaat stap je even af, kom je op adem en trap je weer door. Je helpt elkaar en spreekt elkaar moed in. Iedere bocht is er één. Zolang je maar koers houdt, kom je er wel. En als je net even iets reserve houdt, heb je nog ruimte voor een eindsprint!