“Boswachter, boswachter, mag ik van het pad af?”, riep een jongetje van rond de 8 jaar terwijl hij hijgend van het rennen vooraan in de groep naast mij was komen lopen. Het was een van mijn eerste rondleidingen ooit met een groep kinderen. Dertig stuks meteen al. Een heerlijke energie brachten ze mee. Zie dat maar eens in het gareel te houden als je eigenlijk nog geen enkele ervaring hebt met het rondleiden van kinderen.

Deze column staat in Toeractief, een wandel- en fietsmagazine met routes en achtergrondverhalen www.toeractief.nl

Woeste woudreuzen

Mijn eerste gedachte na zijn vraag om het pad af te mogen, was “Help, nee laat de groep alsjeblieft bij elkaar blijven! Straks verlies ik nog alle controle…” Maar er was iets in zijn stem, iets wat zo gedreven klonk… Iets dat mij raakte en in een reflex zei ik: “Jahoor, ga maar even!” Hij sprong over de greppel en rende tussen de bomen door. Naar de plek die hij voor ogen had. Plots stond hij stil. Ik zag hem als versteend staan als in een verstilde renhouding en hij keek omhoog naar de toppen van de bomen. Hij oogde zo klein tussen die woeste woudreuzen… Dit duurde zo’n 10 seconden hooguit. Dit was een prachtig mooi plaatje voor mij als boswachter. Wellicht nog sneller dan op de heenweg het bosvak ín, kwam hij terug gerend naar de groep. Zonder iets te zeggen vermengde hij zich weer met de andere kinderen.

Magisch moment

Ik realiseerde me meteen dat er iets wezenlijks was gebeurd. Deze jongen had zichtbaar een magisch moment in de natuur beleefd. Het enige dat ik daarvoor hoefde te doen was ‘ja’ zeggen op een cruciaal moment. Er was iets in zijn koppie gebeurd tijdens zíjn moment in letterlijke verstilling tussen de woudreuzen… Wauw, hoe kon zoiets eenvoudigs zoiets moois opleveren! Vrolijk liep ik verder. Kinderen rondleiden is eigenlijk toch wel erg belangrijk en leuk, dacht ik opgelucht, en misschien helemaal niet zo moeilijk!

Driften

Ik denk nog vaak terug aan dit moment zo’n 10 jaar geleden, want eigenlijk was die voor mij ook wezenlijk. Ik realiseer me na dit moment hoe makkelijk het is om ‘nee’ te zeggen met als redenen de soms krampachtige veiligheidsoverwegingen en controledrift. Wij volwassenen willen vanuit instinct altijd graag de boel onder controle houden, zeker als het de veiligheid van kinderen betreft. Ik zie om mij heen hoe ouders toch wel erg vaak naar hun kinderen roepen: “Doe dit niet, doe dat niet!”, “Pas op, anders val je!” of nog erger: “Nee dat mag niet, anders word je vies!” Ik begrijp het, maar zou het niet fijn zijn om wat meer ruimte te geven al is het maar omdat een behoefte bij kinderen nooit voor niets komt. Die komt ergens vandaan, wellicht vanuit iets onbewust en dus iets dat echt bij de kern van dat kind hoort?

Kinderen handelen namelijk nog wel veel naar hun natuurlijke instincten. Door die letterlijk wat meer ruimte te geven, kan een kind iets moois meemaken in een belangrijk stadium van zijn leven. Dat levert magische momenten op en niet alleen voor de kinderen!