Onlangs kwam het weer in het nieuws. Veel ouderen komen niet meer buiten. Niet omdat ze niet meer wíllen, maar omdat ze niet meer kúnnen en er blijkbaar niemand is die hen mee kan nemen naar buiten. De beelden breken mijn hart. Bleke gerimpelde gezichten vertellen op tv treurig hun verhaal. Weg-zappen en dus wegkijken? Of goed luisteren en kijken of je misschien zelf iets voor hen kunt doen? Instinctief besloot ik tot het laatste. Ik ben niet zo’n goede wegkijker…

Deze column staat in Toeractief, een wandel- en fietsmagazine met routes en achtergrondverhalen www.toeractief.nl

Ik dacht terug aan de tijd dat we met scholen en verpleegtehuizen een behoorlijk groots project hadden ontwikkeld voor de maatschappelijke stages. Scholieren mochten hierbij als stage een dagje uit in de natuur organiseren voor ouderen. Ze kwamen een paar dagen voor deze feestelijke dag al persoonlijk in contact met een oudere. Deze 1-op-1 kennismaking leidde al tot een band. Op de dag zelf gingen de jongeren met ‘hun oudere’ op pad de natuur in voor een puzzeltocht. Ik had de jongeren vooraf al eens meegenomen om ze wegwijs te maken in het natuurgebied en dus konden ze als echte natuurkenners in de huid van een boswachter kruipen. Ze vertelden bijvoorbeeld over de rups van de stippelmot die de kardinaalsmuts met spinsel bedekt en deze struik helemaal kaalvreet. Trots dat ze waren over wat ze allemaal wisten van de natuur! Het enthousiasme spatte ervan af. Gedurende de dag kletsten oud en jong de oren van elkaars hoofd. Met deze stages ontstonden vriendschappen die soms nog lang standhielden.

Jarenlang hebben we deze samenwerking met de school en drie verschillende verpleegtehuizen voortgezet. De ontmoetingen tussen generaties zorgden voor onvergetelijke momenten. Zo zag ik een jongen plots de rolstoel op de rem zetten en de berm inrennen om een margriet plukken voor zijn oudere. Mijn hart smolt! Ik hoorde enthousiaste kreten van jongeren richting ouderen, zoals: “Zo, u weet echt veel, respéct!” Er waren ook ontroerende momenten. Een vrouw moest bijvoorbeeld erg huilen. Toen ik aan haar vroeg wat er aan de hand was, zei ze dat ze al een half jaar niet buiten was geweest en ze het zo mooi vond om nu wél buiten te zijn… En aan het einde van zo’n dag riep eens een meisje: “Goh dit is zo leuk, maar wie gaat dit nu later ook voor ons doen?”

Daar sloeg ze nu precies de spijker op zijn kop. De bezuinigingsronde op natuur én onderwijs sloeg toe en de maatschappelijke stages werden afgeschaft. Dit heeft echt een gat geslagen in mijn boswachtersbestaan. Ik mis die vrolijke dagen van jong en oud samen in het bos. Maar als je waakzaam blijft, komen er vanzelf weer nieuwe kansen. Onlangs vroeg een bedrijf of ik een maatschappelijk uitje kon verzorgen. Ik kwam op het idee om ze in contact te brengen met één van de verpleegtehuizen om als activiteit rolstoelen door het bos te duwen. Niet lang daarna kwam ‘DenHaagCares’ met de vraag of zij op structurele basis wandelingen met ouderen als activiteit voor bedrijven in het Haagse Bos mochten organiseren. Natuurlijk! Van het een kwam het ander. Sinds kort kom ik dus weer af en toe een lange sliert rolstoelen tegen in het bos. Ik word er blij van. Het zijn nu niet de jongeren die de rolstoelen duwen, maar werknemers van bedrijven die via DenHaagCares op deze manier maatschappelijk verantwoord ondernemen. Mij maakt het niet uit, zolang iemand zich maar bekommert om ouderen die -net als iedereen- behoefte hebben om naar buiten te gaan. Toch maak ik me best nog wel eens zorgen als ik naar het nieuws kijk…., want wie gaat dit later nou uiteindelijk ook voor ons doen?