Ik sta perplex! “Wie komt er wel eens in het bos?!”, vraag ik zojuist enthousiast aan mijn jonge excursiedeelnemers. Vaak gaan alle vingertjes onbesuisd omhoog en komen er mooie verhalen los. Maar dit groepje kinderen staat mij beduusd aan te kijken. Ik verander in een reflex mijn vraag: “Wie is er óóit wel eens in een bos geweest?!” Drie handjes gaan omhoog van in totaal elf kinderen. Ik heb het vaker meegemaakt, maar elke keer verrast het me weer. Sommige kinderen komen niet in contact met de natuur... “Kom maar mee, we gaan er een mooi avontuur van maken!” De oogjes beginnen te glimmen.

Deze column staat in Toeractief, een wandel- en fietsmagazine met routes en achtergrondverhalen www.toeractief.nl

De eerste opdracht is op z’n zachts gezegd onwennig. Ze mogen -alléén voor deze ene keer- een kleefplantje naar de boswachter gooien. Ik geef stukjes van de plant aan de kinderen, maar bij het voelen van het plantje laten deze kinderen het meteen weer op de grond vallen. Dit voelt zo vreemd aan, dat ze het niet durven aan te pakken. Kreten van angst en uitroepen van ‘Bah!’ overstemmen de vogelgeluiden in het bos. Uiteindelijk wint de nieuwsgierigheid het van de afgunst. “Ik heb ze!”, denk ik in mijzelf. Na het voelen, gooien ze de kleefkruid aarzelend op mijn jas. Het blijft plakken. De kinderen moeten er om lachen. Het ijs is gebroken, die boswachter is helemaal niet zo streng. Uitgelaten trekken we verder het bos in.

Bij de laatste van vijf leuke beleef-opdrachten mogen de kinderen beestjes zoeken. Ze zijn inmiddels echte natuurvorsers. Zonder aarzelen pakken ze wormen, torren, pissebedden en alles wat ze kunnen vinden om het vervolgens in een potje te doen en met een loep goed te bestuderen. Geen enkele aarzeling is er meer om het aan te raken. Kreten als “Wat een rare stekels heeft deze!” en “Deze kriebelt in mijn handen!” vullen de lucht.

Ineens hoor ik toch weer een angstkreet! Ik kijk snel om mij heen en zie een zwarte hond achter een jongetje aanrennen. Kwispelend, dat wel… Maar het kind weet niet wat kwispelen betekent en rent of zijn leven ervan afhangt met de hond achter zich aan. Ook andere kinderen beginnen te gillen. Ik zet mijn achtervolging in om de hond te pakken, kijk op en… sta oog in oog met de breed glimlachende eigenaar. Ik sta nu écht perplex! “Is het misschien in u opgekomen om uw hond bij u te roepen, u ziet toch dat de kinderen bang zijn?!”. De man kijkt wat verbaasd. Hij had dit voorval heel anders ervaren. In zijn ogen had zijn hond met de kinderen gespeeld, want “hij doet immers toch niks?”

Okee, ik leg het nog een keer uit: lieve hondenbezitter, zet alstublieft die roze bril af, waarmee u naar uw hond kijkt. Misschien ziet u dan wel de oprechte angst in de ogen van de kinderen. Voor hen –zonder roze bril-  voelt het namelijk alsof zij achtervolgd worden. Diep in ons is er nog een ‘oerangst’ voor roofdieren en vluchtgedrag in dit soort situaties. “Dat is toch ook een natuurbeleving?” Zou de man met roze bril ter verdediging kunnen zeggen. Ik vind van niet, dan wel een heel andere dan ik zelf met deze kinderen vandaag voor ogen had!
Uiteindelijk gingen de kinderen na nog een leuke, extra ingelaste struintocht dwars door het bos alsnog met stralende ogen naar huis. Ik hoop oprecht dat de positieve beleving vandaag gewonnen heeft en ze nog vaak naar het bos terug komen!