Visarend

Al enige tijd hoorde ik de geruchten dat er een visarend in het gebied gesignaleerd was, maar ik had de vogel zelf nog niet gespot. Tijdens een overleg in Reeuwijk met een van onze vrijwilligers kwam collega Peije binnen lopen. “Hij zit er hoor. Boven in de dode berk”. Ik zat in overleg dus kon niet weg, maar had op dat moment al wel besloten om meteen na afloop een kijkje te gaan nemen.

Het begon twee weken geleden. Ik kreeg een appje van onze vrijwilliger Theo met daarin een foto van de vermeende visarend. De foto was met een mobiele telefoon genomen dus het was moeilijk te zien of het inderdaad een visarend was, maar het leek er wel verdacht veel op. Later hoorde ik meerdere berichten en bleek het inderdaad om een visarend te gaan. Met deze informatie in m’n achterhoofd, besloot ik om voor de zekerheid maar standaard mijn telescoop in de auto te leggen. Je weet immers maar nooit wanneer ik de kans zou krijgen de visarend te zien.

Mijn overleg was afgerond en ik sprong in mijn auto op weg naar de plek waar de vogel voor het laatst gesignaleerd was. Vlakbij deze plek waren onze beheervrijwilligers aan het werk. De groep was net aan het pauzeren. Ik kwam aanlopen, gewapend met telescoop en verrekijker. “Hij is al een uur weg Jeroen, je bent te laat,” kreeg ik te horen. Ik baalde als een stekker en besloot om een kop koffie mee te drinken en daarna weer richting kantoor te rijden. Samen met een aantal vrijwilligers wachtte ik nog een kleine tien minuten, maar het dier was in de verste verte niet te bekennen. “Inpakken dan maar,” dacht ik.

Op weg naar mijn auto kwam ik een buurtbewoner tegen en maakte een praatje. Tijdens ons gesprek ging mijn blik nog regelmatig naar de bewuste boom. Maar helaas, nog steeds geen visarend te zien. Ik vervolgde mijn weg naar de auto toen in de verte collega Peije aan kwam lopen. “En? Heb je ‘m gezien?” vroeg hij. “Nee,” zei ik, “zal je net zien als ik kom kijken dat het beest er vandoor is.” We praatten nog even over het harde werk van de vrijwilligers en dat men lekker op schoot met de werkzaamheden.

Ik stond met mijn rug naar de plek waar de vogel voor het laatst gezien was. Opeens zegt Peije: “Kijk daar komt hij aan.” Ik dacht dat hij een grap maakte en moest lachen. “Nee, echt! Kijk nou,” zei hij. Ik draaide me om en zag nog net de vogel landen op de top van de boom. Ik wist niet hoe snel ik mijn telescoop uit de hoes moest halen en het statief moest uitklappen. Het waaide die dag erg hard dus ik had de grootste moeite om de vogel in beeld – en vooral ook scherp – te krijgen. De telescoop en het statief schudde aardig door de harde wind. Maar uiteindelijk kreeg ik de vogel scherp in beeld.

Wat geweldig! Ik heb vol bewondering naar het dier gekeken. De laatste tijd hoorde en zag ik veel berichten op internet en socialmedia van visarenden die her en der gespot werden, maar nu in Reeuwijk, in ons gebied. Fantastisch! Ik had alleen de telescoop, m’n verrekijker en mobiele telefoon mee en wilde toch graag een foto van het dier maken. Met een telefoon door de telescoop een foto maken valt niet mee met die wind. Het lukte uiteindelijk wel.

Heerlijk uitgewaaid en voldaan reed ik naar mijn volgende overleg. Mijn dag kon niet meer stuk.