Door boswachter Yvonne van der Meer

Een man loopt op het pad in Hollands Duin. Wat doet hij verdacht… Hij staat stil, kijkt naar de grond, doet nog een paar passen, draait eens om, doet een pas terug en dan opzij. Hij blijft voortdurend naar de grond kijken. Dit tafereel duurt even. De boswachter slaat het van een afstandje gade. Dan opeens kijkt de man weer op en wandelt verder alsof er niets aan de hand was.
De boswachter besluit een kijkje te nemen. Ter plaatse gekomen, verwacht hij ergens een plek op de grond die er om een of andere reden anders uit ziet dan de rest van de omgeving. Hij hoeft niet lang te zoeken. Op het pad zit een vogeltje met een opvallend stevige korte snavel, waarvan de puntjes elkaar een beetje kruisen. Een sneeuwgors!

[youtube=http://youtu.be/B0ofl5XAydA]

Ja, dat kan. In deze tijd van het jaar verlaten miljoenen vogels hun broedgebieden en trekken onder andere door Nederland naar hun overwinteringsgebied. Dat kan dicht bij zijn zoals Engeland of Noord Frankrijk, maar ook zo ver als Zuid Afrika of zelfs het Zuidpoolgebied. Veel vogels vermijden zo veel mogelijk het vliegen boven zee en dat leidt tot trek langs de kuststrook. Tijdens de wintermaanden kan de sneeuwgors langs de Nederlandse en Belgische kust gezien worden. De vaste overwinteringsgebieden zijn echter de steppen van Oost-Europa en Noord-Amerika.
Zijn leefgebied in de zomer is het poolgebied. Hij heeft een voorkeur voor de rotsachtige en schaars begroeide toendra’s langs de Noordelijke IJszee, Noord-Amerika, Scandinavië en de bergen van Schotland. Ze broeden in de korte zomerperiode slechts eenmaal.

De sneeuwgors kijkt de boswachter met een scheef koppie aan. Hij hipt met de bewegingen van de boswachter mee en blijft de boswachter voortdurend aankijken met die blik: ‘Wat heb ik nou aan m’n fiets hangen…?’
Tja, als je op reis bent, op doortocht in een vreemd land, ver van huis, dan kijk je vaak je ogen uit. ‘Vreemde kostgangers heb je hier!’