door Boswachter Mark Kras

Mijn 7-jarige dochter zit op de bank en heeft verdriet. Niet het verdriet dat schreeuwt en huilt maar een stil verdriet. De hartenpijn straalt van haar gezicht terwijl ze de kat aait. “Jij kan er ook niets aan doen.’ prevelt ze tegen de kat. ’Het is niet jouw schuld. Ook al gaat het misschien niet goed samen, kat en hond’. Zojuist is ze teruggekomen van een wandeling met Beak. Beak is de beagle van de overburen. De kleine meid en de beagle zijn dol op elkaar. Er zijn in hun jonge levens geen gelukkiger momenten dan het buiten rennen en rollebollen. Niets is te gek.

De dochter en de beagle
Wat is dan dat stille maar ook zo heftige verdriet? Zij wil zelf zo graag een hond. Natuurlijk liefst een eigen beagle. En dat mag niet van haar ouders. Ik zit op een stoel tegenover haar te kijken en ook mijn hart doet pijn. Ik wil niets liever dan mijn dochter gelukkig maken. Waarom gun ik haar haar hartenwens niet? Domweg omdat een hond niet past in ons drukke gezinsleven. Een hond vraagt naast verzorging ook opvoeding en training. Iets wat een 7-jarige niet voor haar rekening kan nemen. (Zij is overigens een andere mening toegedaan.) Dus komt er geen hond. En dat doet pijn. Niet alleen bij de kleine meid maar ook bij mij. Ik snap heel goed welk plezier de twee samen zouden kunnen beleven en welke band zij zullen opbouwen. Maar een hond is geen verstandige keuze en verstand gaat toch echt boven emotie. Ook als het zo’n pijn doet.

De man en de labrador
Een man loopt door het duin. Hoop is al een tijdje verworden tot wanhoop. De eerste weken werd zijn hond nog gezien en soms ook gehoord. Honderden posters zijn opgehangen. Niet alleen door hemzelf maar ook door familie en door diverse mensen die zich betrokken voelden. Op Facebook hebben velen geholpen met raad en soms zelfs met daad. Er kwam een telefoontje van de boswachter, die de nood wel begreep maar niet op prijs stelde dat de posters geplakt waren over borden met toegangsregels . De boswachter gaf ook nog even aan dat geplastificeerde posters uiteindelijk zwerfvuil worden. Dat was niet leuk maar viel in het niet bij de pijn van het verlies. Natuurlijk wilde de man de posters wel verwijderen, maar ook hij wist niet waar alles hing: er waren zoveel mensen geweest die de posters verspreid hadden. Hij zal zijn best doen.

En hij geeft niet op. Gisteren is zijn hond nog gesignaleerd. Tenminste, misschien was hij het wel: zijn hond. Al jaren was het zijn grootste plezier: wandelen met de hond in het duin en door het bos. Netjes aan de lijn, de vijf maanden van het broedseizoen, en dan mocht-ie zeven maanden los. Een feest voor de jonge labrador. Altijd kwam hij weer netjes terug bij het baasje.

Maar vorige maand ging er iets mis. Zelfs na uren roepen en zoeken kwam zijn maatje niet terug. Met pijn in het hart ging de man naar huis. Vastbesloten om de volgende dag weer te gaan zoeken. Maar de volgende dag is alweer drie weken geleden. Er is op allerlei manierengezocht. Eerst in de buurt. Toen op signalen van derden. Vervolgens bedenkend waar een hond heen zou gaan in de natuur. En later zelfs met speurhonden. Eerst nog vanaf het pad, later al struinend door de duinen en soms zelfs over prikkeldraad geklommen. Keer op keer was er toch weer een sprankje hoop. Een hond gezien, Een hond gehoord. Een spoor, een plukje haar. Het is nu al een maand. De pijn is verstild verdriet geworden.

De hond en het duin
Een verloren gelopen hond in het duin is een zorg, zowel voor de eigenaar als voor de boswachter. De eigenaar is zijn vaste maatje kwijt en dat is verdrietig. Daarnaast is er de zorg van de boswachter als verantwoordelijke voor de natuur in het duin. Al te grote zoekacties brengen verstoring met zich mee en lukraak opgehangen posters worden zwerfvuil. Ondertussen is de hond gestresst door de vreemde omgeving waarin hij zich moet zien te redden. Hij kan daarbij een gevaar zijn voor kleiner en groter wild. In 2013 zijn bijvoorbeeld vijf reeën in het duin doodgebeten door honden.

De afgelopen jaren neemt het aantal mensen dat hun hond voor kortere of voor langere tijd kwijt is in de duinen toe. Dat is buitengewoon vervelend voor de natuur en voor de eigenaar. En voor de boswachter. Ik snap als boswachter en vader van een dochter met die zo dol is op honden de pijn en het verdriet, maar het is ook onze taak om te zorgen dat het duin schoon blijft en om goed voor de natuur te zorgen.
Mocht uw hond zoek raken, dan vragen we u om geen posters in het gebied op te hangen, en om u aan de toegangsregels te houden bij zoekacties. Deze zijn er om de natuur de rust te geven die broodnodig is in de drukbezochte duinen.

Kijk ook eens op www.mijndieriszoek.nl voor tips.
En neemt u vooral contact op met de boswachter: wij zijn veel in het duin en kunnen u op andere manieren helpen uw dier te zoeken. Als wij uw hond tegenkomen laten we hem ophalen door de dierenopvang.