door: Yvonne van der Meer, jr. boswachter Hollands Duin

Het leek een gewone zomeravond, dinsdag 23 juli jl. Na een dag werken in de volle zon in het duin zit ik met mijn lief en een glaasje wijn aan ons keukentafeltje in Amsterdam. De ramen staan wijd open in de hoop dat het binnen nog wat gaat afkoelen.

Er is iets…, maar ik weet niet wat. Waarom heb ik een saai gevoel over me…? Het is zo stil… Ja, ik hoor muziek vanaf het balkon aan de overkant, op straat spelen kinderen en in de tuin beneden hebben ze bezoek. Opeens herken ik het: Er is iets NIET! Eén geluid tussen alle andere geluiden mist. Een geluid dat de afgelopen tijd iedere dag onafgebroken op de achtergrond aanwezig was: De lichte snerp van de gierzwaluwen! Ik steek mijn hoofd uit het raam en speur in de lucht. De vogels die met hun lange sikkelvormige vleugels als boemerangs door de lucht scheren om met opengesperde snavel insecten te vangen zijn nergens te bekennen! Waarom niet…?

Dan realiseer ik mij dat deze permanent in de lucht verblijvende trekvogel slechts 3 maanden in Nederland verblijft en daarom ook wel de “100-dagen-vogel” wordt genoemd. Alleen in mei, juni en juli komen ze aan de grond om te broeden. Vooral in oude stadswijken vinden ze overal geschikte nestholtes. Na 20 dagen broeden en 40 dagen voeden vliegen de (meestal) 2 jongen uit en vertrekken ze weer naar Zuid-Afrika. Dat zal nu niet lang meer duren…

Met lichte weemoed denk ik: “100 dagen… nu al weer voorbij…”

Tja, de tijd vliegt…