Samen genieten van de Waddenzee

Zaterdag 25 juni was het de 13e verjaardag van UNESCO Werelderfgoed Waddenzee. Op deze dag stonden we stil bij het belang van de Waddenzee. Wij hebben tussen 11.00 uur en 15.00 uur 180 bezoekers mogen ontvangen langs de Postweg aan het wad.
In dit blog doet onze leerling Nick Aafjes verslag van deze mooie dag.

Lange leve de Waddenzee

Boswachters Nick en Anke stonden met informatie, verrekijkers en telescoopkijkers langs het Wad. Iedere bezoeker had de mogelijkheid om vragen te stellen en te kijken naar de verschillende vogels die op het wad bij afgaand water hun eten verzamelden. Een kleine greep uit de vogels die te zien waren tijdens deze dag: scholekster, bergeend, eidereend, stormmeeuw, zilvermeeuw, kleine mantelmeeuw, wulp en natuurlijk niet te vergeten de lepelaars.

Iedere vogel eet zoals het gebekt is

Al deze vogels leven van het eten wat ze op het wad kunnen vinden. Lepelaars lopen door het water en gaan met hun snavel in het water op zoek naar het garnaaltjes en kleine visjes. Scholeksters lopen over de drooggevallen wadplaten en steken hun lange snavel in de kokkels die een klein beetje openstaan, om zelf te kunnen eten. Wulpen steken hun kromme snavel in het slik op zoek naar wad pieren en de bergeend loopt over het slik opzoek naar kleine schelpdieren en slakjes. Meeuwen zijn alles eters en hebben niet echt voorkeur. Eidereenden zijn sowieso bijzonder en eten kokkels en mosselen in hun geheel op. De maag vergruist vervolgens de schelp en de poep van de eidereend is dan ook schelpengruis.

De zeehonden waren ons ook gunstig gezind. Een 4-tal lag op een zandbank te zonnen die goed te zien waren met de telescoopkijkers. Door dit alles konden we goed uitleggen, waarom de Waddenzee zo belangrijk en kwetsbaar is. De hele voedselketen liet zich zien, van algen en wieren tot (trek)vogels en zeehonden. Als er 1 schakel in de keten van eten en gegeten worden verdwijnt heeft dat gelijk effect op alles.

Sinagote wandelde ook nog voorbij

Het was ongelofelijk leuk om de gezenderde lepelaar Siangote ook nog voorbij te zien wandelen al eten zoekend. Zoals bekend is er een boek over deze lepelaar en haar soortgenoten geschreven waar onze collega Carl en vrijwilliger Michiel ook aan mee hebben gewerkt.

Uiteindelijk hebben we ongeveer 180 mensen mogen ontvangen in de Linzelbocht bij de Waddenzee. We kwamen tot de conclusie, dat we dit best vaker kunnen doen.