Zo zag het er uit in 1960. coll. Dirk Bruin

Onlangs hebben we weer flink wat werk verricht op en rondom het Vuurboetsduin. Veel jonge en iets oudere dennen zijn daar weer verwijderd. En ook het gratis dennenbomen zagen met de Vlielander jeugd en bewoners is in de publiciteit geweest. Niet alleen op het Vuurboetsduin, maar ook nabij de Afloop en bij Oude Kooi is hard gewerkt, om de opmars van opkomende bomen en struiken tegen te gaan.
Maar waarom ook al weer?

Duin moet duin blijven.

Als wij en onze vrijwilligers niets zouden doen, groeit Vlieland helemaal dicht met struiken, bomen en uiteindelijk zou het van Oost naar West  een bosgebied worden. Dat is niet de bedoeling van een Waddeneiland. Onze gasten komen met name voor de natuur en een afwisselend landschap is dan wel zo aantrekkelijk. Maar 2% van Nederland bestaat uit duinen en daar mogen we dus best zuinig op zijn.

Lang leve het Vuurboetsduin.

We zijn met z’n allen trots op het hoogste duin van het Waddengebied; ons Vuurboetsduin van 43 meter hoog. Ooit ontstaan door wind, wat planten en stuivend zand, heel veel stuivend zand. Ik denk dat de bewoners van Oost-Vlieland een paar honderd jaar geleden het duin vervloekten; dat zand stoof het dorp en de huizen ook in; om gek van te worden lijkt me. Het moet dan ook een verademing zijn geweest, dat het duin ruim honderd jaar geleden min of meer werd vastgelegd door de aanplant van jonge dennen. Onder leiding van Staatsbosbeheer konden heel wat Vlielanders aan het werk bij de ‘Staat’, er kwamen zelfs Terschellingers en mensen van de vaste wal om hier dennen te planten.

Bomen zijn vaak emotie.

Jaren geleden hebben we ook een flinke slag gemaakt op de zuidwest kant van het Vuurboetsduin; Veel dennen gingen als brandhout naar Vlielander houtkachels. Van de takken werd houtchips gemaakt en over zanderige paden uitgestrooid. Wat ons toen opviel aan de reacties van de eilanders was het verschil van mening tussen de toen 80, 90 jarigen, de mensen van rond de 60 jaar en de jongere generatie. De oudsten vonden het prachtig; “Ja mooi, zo was het ook toen wij daar speelden”. De zestigers vonden het niks; de boom waaronder ze ooit hun eerste zoen hadden gehad was weg. Mooi waardeloos. En de jongste generatie werd ineens op de hoogte gebracht van het fenomeen Blikspuutkuul.

Door de houtkap was deze speelplek weer vrij gekomen. Het is nu een favoriete locatie van klassieke muziek tijdens het festival into the Great Wide Open en een favoriete trouwlocatie. Het mooist vind ik, dat er weer flink gespeeld wordt op het duun! Daar liggen dus vaak de bijzondere herinneringen.

In dit blog zie je een 3 tal foto’s uit de collectie van Dirk Bruin Azn. Op zijn fotopagina’s van Flickr kan je nog veel meer mooie foto’s van Vlieland toen en nu zien. ( Ja, ik maak hier even reclame voor mijn man;-)

HIER even dubbelklikken voor nog meer foto’s van het Vuurboetsduin en de vuurtoren.

Herinrichting Vuurboetsduin binnenkort van start.

Vorig jaar zijn er op het Vuurboetsduin al enkele zeer stevige picknick banken geplaatst op plekken met een fenomenaal uitzicht. Komend jaar zal de rest van het machtige duin aangepakt worden, zodat het nog mooier wordt. Maar dat is mijn mening;-)

O, ja ik las ergens de suggestie, dat al het hout wat op Vlieland gezaagd wordt naar de bio massa industrie gaat…. daar is geen sprake van. Al het hout blijft op Vlieland, kerstbomen en houtchips in dit geval.