Wat is het eigenlijk ongelofelijk boeiend om de natuur als thema te hebben (bij de boekenweek), want je maakt natuurlijk zelf gewoon deel uit van die natuur en daarmee ben je ook zelf het thema! Als je ooit -zoals ik inmiddels ook- het geluk hebt gehad om Vlieland, “onze” Wadden te ervaren, de rust, de ruimte, het oer-gevoel dat dit met zich meebrengt, dan snap je misschien wel wat ik bedoel!

We zijn als het om de natuur gaat zowel meewerkend voorwerp, onderwerp en lijdend voorwerp en we hebben daardoor -natuurlijk- diverse perspectieven, dus hoe zou je het eigenlijk niét over de natuur kunnen hebben zonder dat dit ook over jezelf gaat? Wij en de natuur zijn onafscheidelijk, we zijn gewoon hetzelfde, als het ware uit hetzelfde hout gesneden.

Maar daarnaast vertonen we helaas ook nogal wat onnatuurlijk, gekunsteld gedrag. Onnatuurlijk omdat het vernietigende aspecten met zich mee draagt. Misschien komt dat doordat het ons wordt ingegeven door onze opvoeding en alles wat daarbij komt kijken, onze persoonlijke -soms onbewuste- drijfveren, erfelijkheid en andere zaken. We leren dat we ons moeten wapenen tegen, ja tegen wat eigenlijk?

We willen winnen, in plaats van verliezen, terwijl elk weldenkend mens weet dat er in het leven eigenlijk geen winst of verlies te behalen valt. Als je geluk hebt, dan leef je, ben je gezond en gelukkig, dát is de essentie en met geld, positie in de maatschappij, etc. valt dit niet binnen te halen, te heroveren of te bevechten….En tóch proberen we dat te doen, eigenlijk altijd! Beetje stupide is dat toch wel…Alsof we afgescheiden zijn van het grote geheel der dingen…

We zijn er verder aan gewend geraakt om alles te willen meten, in geld uit te drukken, etc., of het nu om gezondheid, geluk of welzijn gaat. Alle kwaliteiten van het leven worden daarmee in kwantificeerbare proporties terug gebracht. De woorden winst en markt lijken daarbij te horen, maar daar zien we tot onze schrik, ontzetting en schande ook steeds meer de nadelen van. De Noordpool is niet te koop en de Zuidpool ook niet met landjepik te veroveren of in hanteerbare proporties onder te verdelen. En aan smeltende ijskappen heeft ook bijna niemand iets. Bezit is wat dit betreft helemaal niets.

Vriendschap en liefde zijn NATUURLIJK geen bezittingen, maar bij velen van ons lijken deze waarden gedegradeerd tot het nut en de noodzaak van de transacties die er uit voortvloeien: “Als je mij wat brengt, als ik wat kan halen, dan geef ik je in proporties iets terug.” Dat is dan de vriendschap…of de liefde! En ze kunnen alleen maar bestaan als er voldaan is aan bepaalde condities!

Wat je in deze context “wint” van iemand anders, of van de natuur, die je als verover-baar beschouwde, lijk je zo uiteindelijk van jezelf te verliezen, want ergens gaat iemand in het systeem aan de kortste, aan de afgebrande lucifer trekken…

Maar schijnbaar doof en blind gaan we gewoon door. Dat manifesteert zich bijvoorbeeld doordat het er op lijkt dat we ons best doen om onze planeet zo vlug mogelijk om zeep te helpen, bijvoorbeeld met onze CO2, de plastic soep in de zee, maar ook door een heel harde concurrentiestrijd met elkaar als mensen te voeren. We staan elkaar naar het leven, voeren vuile oorlogen met elkaar en laten conflicten tot op de laatste veenbrand uitrazen. Ons gelijk, vóór ons geluk. Wanneer komen we tot het besef dat we “zo” niet geboren werden?

We willen winnen, maar wat heb je er aan om de “winnaar” te zijn, wanneer je niet naar de “verliezer” kunt kijken? Omdat je hem bijvoorbeeld hebt weggevaagd? Wat valt er daarna nog op te bouwen?

We staan elkaar naar het leven, om zelf….te overleven???-

Dingen om over na te denken als je zondag de 18e maart gratis met al die andere mensen waarmee je NATUURLIJK in verbinding bent, in de trein zit…Op weg naar… “Gezien de feiten” van Griet op de Beek als alibi en treinkaartje brengt je wellicht langs de Nederlandse Oostvaardersplassen….Wat speelde daar ook weer?

We zijn onafscheidelijk van de natuur, met alle geneugten en ongemakken van dien. Alleen al het feit dat je wordt geboren en ook ooit zult sterven, dat is gewoon natuurlijk. Het is denk ik goed om je daar niet al te veel tegen te verzetten, het zou ons veel opleveren wanneer we gewoon zouden meeveren met het leven.

Dat betekent wat mij betreft dat ik dankbaar ben voor alle licht, lucht en ruimte die het universum mij geeft, die ik krijg van mijn mede”reizigers” en dat ik denk dat ik er ook vrede mee zou kunnen sluiten wanneer het op een dag gewoonweg afgelopen is met mij, maar dat de natuur gewoon cyclisch door gaat, door zal gaan…Want daarmee ga ik ook door, ik ben toch deel van alles?

Ondertussen geniet ik met volle teugen! Ik sluit me aan bij Carl, die zo goed kan waarnemen, wat zich uit door zijn passie voor vogels en de literatuur die daarbij aansluit. Ik geniet van de diepgang die Sonja doorgeeft met het werk van Toon Tellegen, hoe kan je ooit beter kennis maken met de essentie van het leven? En dan het dromen, waarin Anke me mee neemt, via de literatuur van Selma Lagerlöf, geweldig! De onbegrensde mogelijkheden die er zijn, het vliegen, het overzien van de dingen, prachtig, alleen al de gedachte er aan kan me doen genieten! Of om met de woorden van Remco Campert te spreken: “Het leven is Vurrukkeluk!”

Met Vlieland in mijn gedachten, veel dank, hartelijke groet, Rudi Vos