Het is weer de tijd van het jaar, dat we veel bezorgde telefoontjes krijgen: “Boswachter ik zie veel dode vogels overal, is er sprake van een enge ziekte?”

Nee, gelukkig geen ziekte, het gaat hier om zilvermeeuwen die dit voorjaar geboren zijn en niet goed voor zich zelf weten te zorgen. Je herkent deze jonge meeuwen aan hun bruin/witte verenpak.

[slideshow]

Als de meeuwen geboren worden, worden ze de eerste paar maanden gevoerd door de ouders. Dan komt er een moment waarop pa en ma meeuw het tijd vinden dat het kroost geheel zelfstandig zelf op zoek moet gaan naar voedsel. Een  meeuw is een alleseter, dus dat zou niet al te moeilijk moeten zijn. De meeste meeuwen lukt het wel om zelf hun kost bij elkaar te scharrelen, maar er zijn er altijd een aantal die blijven bedelen bij de ouders. Het zijn vaak de jongen die het laatst uit het ei gekomen zijn. Een zielig gepiep, een zielige houding, wie smelt daar nou niet voor; nou, de meeuwen ouders in ieder geval niet. Gevolg is dat deze meeuwen het niet redden en van de honger om komen. Ze vallen soms letterlijk uit de lucht. En komen zo in de voedselketen terecht. Eten en gegeten worden en de sterkste overleven. Natuur is prachtig, maar ook keihard zo af en toe.

Soms vragen mensen ons waarom we die dode vogels niet opruimen. Het is een rot gezicht, maar het hoort wel bij de natuur. Wat we wel doen, als er een dode jonge meeuw langs de weg of een pad ligt het even een plekje verderop uit het zicht brengen. Wij vangen de verzwakte vogels niet op om bij te voeren en aan te sterken. Daarmee help je de vogelsoort helemaal niet; je zou op die manier een zwak exemplaar terug zetten in de natuur.