Het is weer zover; veel jonge meeuwen gaan het de komende tijd niet redden. Ieder voorjaar broeden de meeuwen hun eieren uit en struikel je in het duin over de jonge meeuwen. Pa en ma meeuw voeren de jongen tot eind juni, begin juli. Dan komt het moment van “doe het zelf maar” en moeten de jongen zelf aan hun voedsel zien te komen. De meeste doen dat prima, de laatst geborenen uit een nest zijn vaak de zwakkelingen en juist deze vogels zien geen kans om zelf hun kostje bij elkaar te zoeken. Ze blijven bedelen bij hun ouders, ze maken een hoog klagend piepend geluid, de ouders negeren dat. Deze nog grijze jonge meeuwen verzwakken, worden aangereden, opgegeten (zelfs door soortgenoten) en we komen ieder jaar gasten tegen die zo’n meeuw bij ons brengen met de vraag of we ze kunnen oplappen. Als we dat zouden doen, dan brengen we een zwakke meeuw in de populatie meeuwen en daar is de soort niet bij gebaat. Dus dat doen we niet. Wreed… ja, zo lijkt het wel, natuur is soms wreed. Eten en gegeten worden… de sterkste overleven.