Vliegende Torenvalk, Marco van de Burgwal

De eerste keer dat ik vogelwachter was bij het Diepe Gat van de Slufter, was het een regenachtige dag. Grijs en grauw en weinig vogels. Behalve enkele torenvalken, die als drones mij welkom heetten toen ik, samen met mijn vrouw, arriveerde.

De rest van die eerste dag hebben we het meest binnen gezeten, met een lege accu de volgende ochtend tot gevolg. Gelukkig was het alleen die zondag slecht weer, daarna kreeg ik de zon vaak te zien. Niet alleen de week erna, maar ook de jaren daarna. Meestal zat ik in een van de laatste weken van augustus, dat kwam voor mij het beste uit.

Elke keer weer een genot om daar te mogen bivakkeren. Vrijwel altijd enthousiaste mensen, die zich verwonderen over het prachtige uitzicht, zowel ‘s ochtends, ‘s middags als ‘s avonds. Dat laatste natuurlijk liefst met een ondergaande zon.

Maar het Diepe Gat bezoeken doe je niet alleen voor het uitzicht. De schare aan vogels die zich op of naast het zoute water bevinden is uitgebreid. Wat te denken van de grote zwermen zilver- en goudplevieren, die soms vanuit het niets binnen komen vallen.

Om alle vogels te noemen is geen beginnen aan, het zou een saai (of fraai?) lijstje zijn. Maar geloof het of niet, de torenvalken steken regelmatig te show. Tot op minder dan tien meter staan ze soms als drones boven het uitkijkpunt. Gelijk komt mobiel of camera tevoorschijn. Want van zo dichtbij zie je ze niet zo vaak. Zeg maar nooit.

Al die jaren als vogelwachter hebben de torenvalken mij begroet. De hele familie, pa, ma en kroost. Wat vooral leuk is om ze van zo dichtbij als een drone boven je hoofd te zien hangen. Alles beweegt, behalve hun kop. Die blijft namelijk exact op dezelfde plek. Zo af en toe een duik naar beneden. Naar ik dacht altijd naar muizen. Maar ik heb ze met een sabelsprinkhaan zien wegvliegen. Als pensionaris kan ik altijd nog wat leren.

Gastblogger en vrijwillige vogelwachter Paul Mentink