Mag maaien iets slordiger? Een vraag die ik als boswachter ecologie regelmatig stel, vooral in deze periode als vele maaiwerkzaamheden elkaar opvolgen. Op Texel maaien en hooien we vele honderden hectares natuur(grasland) , natte duinvalleien en watergangen. Het is een vorm van natuurbeheer waarbij het hoofddoel is om massa aan uitgebloeide gewassen ( in dit geval grassen en kruiden) af te voeren en zo het gebied te verschralen. De flora reageert over het algemeen goed. Echter ecologie, mijn vakgebied en mijn passie, is veel meer dan alleen flora. Het hangt allemaal met elkaar samen, soms nauw, soms akelig ingewikkeld. Nu is het zo dat het over het algemeen slecht gaat met insecten. En die zijn natuurlijk weer van groot belang voor de flora. Ze bestuiven bloemen en kruiden en bieden tal van grotere diersoorten voedsel. Natuurlijk zijn de insecten ook van levensbelang. Ze bestuiven onze landbouwgewassen. We kunnen echt niet zonder.

Insecten hebben onderling ook weer allerlei samenwerkingen. Zo zat ik laatst verwonderd te kijken naar een ´limonadewesp´ die al knauwend een appel zat aan te knagen in een boomgaard op de Hoge Berg. Toen de wesp ermee klaar was ,volgde er direct de één na de andere atalanta (dagvlinder) om bij de gecreëerde opening bij het zoete fruitstof te komen met de lange roltong. Intrigerend toch?

Op naar het huidige maaibeheer

In het ‘traditionele’ maaibeheer wordt het terrein in een kort tijdbestek volledig gemaaid. Een harde reset eigenlijk. De bloemen en kruiden zullen een nieuwe bloeiperiode weer tevoorschijn komen maar veel insectenleven heeft geen schijn van kans. De truc is iets er tussenin. Door stukjes te laten staan blijft er dekking en voedsel aanwezig voor rupsen en poppen van tal van insecten. De meeste insecten leven maar een korte periode en zodoende heb je toch wat meer overleving van soorten en kunnen de nieuwe bloeiende planten weer bestoven worden. Het valt me nog niet mee dit in een paar zinnen uit te leggen, maar door dit verfijnde beheer zien we meer sprinkhanen, nacht- en dagvlinders in de valleien en percelen.

Texelaars en de vele bezoekers van Texel zal het wellicht zijn opgevallen. In de natte hooilanden rondom de Haneplas, de droge schraallanden van de Hoge Berg en in de oevervegetatie van de watergangen van het Krimbos staan her en der nog stroken met uitgebloeide kruiden en grassen.

Dit zijn de plekken waar de allerlaatste slok nectar te vinden is voor vlinders, hommels en wilde bijen. Zo’n strook met de laatste bloeiende rolklavers wordt bezocht als een nectarkroeg; het zoemt en het gonst.

Ook ratelende sprinkhanen en krekels vinden er een toevluchtsoord. Als het seizoen vordert en het najaar begint kunnen in deze kruiden en grassen tal van soorten overwinteren. In de knoppen en plantresten zitten eitjes verstopt en huizen diverse rupsen van tal van nachtvlinders. Doordat de stroken en randen die blijven staan vaak wat bochtig zijn bieden ze een diverse lichtval van de zon. Net weer iets aantrekkelijks voor tal van insecten. Deze overwinterende eitjes, rupsen, krekels, sprinkhanen en nachtvlinders dienen platgezegd weer allemaal als stapelvoedsel. Klinkt niet bepaald gezellig, maar dat bekend toch echt dat je dit weer terugziet in de vogelstand. Graspiepers, gele kwikstaarten, roodborsttapuiten en boerenzwaluwen hebben baat bij veel stapelvoedsel en insecten. Een beetje slordiger, is dus eigenlijk een stukje levendiger. Het maaien zal nodig blijven om bepaalde type natuur ( met specifieke bloemen en planten) te behouden, maar een slordig slingertje laten staan kan wel degelijk bijdragen aan meer ruimte voor insecten en dus biodiversiteit.