Schotse hooglander in de Bollekamer op Texel

Na een mooie periode als boswachter op Texel ga ik het eiland verlaten. Maar dat doe ik natuurlijk niet zonder mijn favoriete plekken en ervaringen met jullie te delen.

Storm in de Slufter

Het was mijn tweede werkdag en ik zat tijdens een vergadering onrustig te wiebelen op mijn stoel. Buiten stormde het en bovenaan mijn wensenlijst stond dik onderstreept: de Slufter vol water zien. Mijn collega Erik had weinig aanmoediging nodig, dus samen gingen we op pad. Ik kon me nog net op tijd vastgrijpen aan de reling toen ik de laatste trede van de trap beklom, wat een wind! Maar de inspanning werd beloond met het mooiste uitzicht: een woeste binnenzee in het gebied dat ik alleen kende met lieflijk bloeiend lamsoor en Engels gras. En dat is precies wat de Slufter zo bijzonder maakt, geen bezoek is hetzelfde.

Wandelen over water

Niet veel later begon het stevig te vriezen. Zover als ik kon kijken was de Waddenzee bevroren. Misschien nog mooier dan dit onwerkelijke beeld vond ik het geluid. Stilletjes zitten op de dijk en luisteren hoe de kracht van het ijs prachtige schotsen vormt. Kruiend ijs: wat een beheerste, maar onverbiddelijke kracht van de natuur. Niet alleen de Waddenzee, maar zo’n beetje al het water op Texel was bevroren. Zo ook ’t Grote Vlak in de Bollekamer. Het water staat in de zomer vol met bloeiende gele lissen en verkoeling zoekende Schotse hooglanders, maar nu was het een groot feest voor schaatsende Texelaars.

Grazende hooglanders en exmoorpony’s

Een van de dingen die Texel zo heerlijk maakt is dat er eindeloos veel plekken zijn om de stilte op te zoeken. Een van mijn lievelingsplekken is de Bollekamer. De kleuren van de duinen veranderen subtiel mee met het seizoen. Het lijkt alsof ze de warme tonen van de zon in zich opnemen en weer uitstralen. Extra leuk is dat hier wilde koeien en paarden rondlopen, tijdens wandelingen kom je ze regelmatig tegen. Op rustige momenten ga ik graag op een gepaste afstand zitten om de dieren te bekijken. Briesende paarden die in galop van een duin afstormen, onbetaalbaar.

Alleen op de wereld

Nog meer stilte vond ik op de Hors, de fijnste plek om te verdwalen. Urenlange wandelingen leidden me langs mysterieus overgroeide paadjes met druk kwetterende vogels, meertjes met inventieve vistrappen, een verzakte bunker en natuurlijk de oneindige zandvlakte waar duinen ontstaan. En al die tijd kwam ik geen ander mens tegen, de natuur is hier de baas.

Oude tijden herleven

Een heel andere kant van Texel leerde ik kennen op de Hoge Berg. Wandelend tussen de tuinwallen en uitkijkend over boeten, kolken en huppelende lammetjes. De geschiedenis van Texel voelt hier zo dichtbij. Hier kun je je moeiteloos voorstellen hoe Texel er vroeger uit zag. Ik vind het heerlijk om te mijmeren over hoe ’t Doolhof er vroeger uitzag. En dan is er natuurlijk nog dat uitzicht: meer Texels wordt het niet.

Rondje Geul en Horspolders een uitdagende wandeling door de Duinen van Texel