Een vergezicht op de meeuwenkolonie van Rottumeroog

Van 16 tot en met 24 april verbleven we op Rottumeroog. Het eiland is in het broedseizoen gesloten voor bezoek: vogels kunnen zo ongestoord de jongen grootbrengen. Na het broedseizoen mogen wadloopgroepen onder strikte voorwaarden het eiland even aan doen. Van dit eiland, waar al het kunstmatige beheer gestopt is, zijn grote delen verdwenen in de Eems. De zee heeft een deel van de duinenrij laten verdwijnen en veel zand heeft de achterliggende kwelder bedekt. Achter Rottumeroog bevindt zich het eindeloze wad met op een half uur gaans nog een tweede, veel kleiner eilandje: het Zuiderduin .

Uitzicht op een kolonie

Het was heel warm, zonnig weer op Rottumeroog en elke ochtend wanneer de zon opkwam en we de deur van de shelter open deden was het eerste wat we zagen de meeuwen in paartjes op het lage duin. Het was zo rustig in de kolonie in het begin van het broedseizoen. De meeste zaten wat te dutten, te poetsen of te paren af en toe. Soms vloog er eens een meeuw weg of werd er een aankomende meeuw begroet. Alleen als er iets echts gevaarlijks overvloog zoals een ruigpootbuizerd of een visarend was er een enorme uitbarsting van roepen en vliegen.

Vlak voor ons onderkomen waren een paar bakken met water en een paar takken waar vogels de hele dag kwamen drinken en baden. Er was verder geen zoet water op Rottumeroog beschikbaar. Graspiepers en witte kwikstaarten kwamen aldoor langs, zo vertrouwd. Soms kwam er een verdwaalde postduif of een houtduif, merel, roodborstje, keep of tapuit langs.

Achter in de kolonie was ook nog een kleine groep lepelaars; verder zat een eenzaam broedend lepelaarspaar midden in het gebied op een nest. Op het meest oostelijk gedeelte was een vaste rustplek van een slechtvalk.

Het Zuiderduin

Het Zuiderduin is bijna cirkelvormig met aan de westkant een maanvormige barrière van schelpen, aanspoelsel en zand. Achter deze schelpenwal is een kwelder met zoute vegetatie. Het water wordt afgevoerd door een kreek naar het oosten. Op het meest westelijke deel van de strandwal is een kolonie aalscholvers in hoog opgestapelde grondnesten gevestigd. In de luwte achter deze nesten tussen de aanspoelselruigten waren de lepelaars. De meesten scharrelden nog wat rond; enkelen zaten al op nesten. Heerlijk was het geluid van vele veldleeuweriken, overal waren ze in de lucht aan het zingen.

De bushalte

Er staan drie bouwwerken op het eiland: de shelter, de Emder kaap en een uitkijkpunt waarbij je altijd uit de wind kan zitten: ‘de bushalte’. Op een dag vonden we daar een dwergvleermuisje tussen wat losse planken. Later zat er een hele dag een ransuil te rusten.

Er lag nog veel plastic afval, flessen en andere zooi op het strand om te verwijderen. Af en toe vonden we flessenpost vanaf Borkum. Tussen het aangespoelde zeewier vonden we ook blokjes hout met een code erop: een onderdeel van een onderzoek van de universiteit van Oldenburg naar de verspreiding van zwerfvuil in de Noordzee.

Een verdronken boommarter op de uiterste oostpunt van het eiland was nog een heel onverwachte natuurlijke vondst.

Dankzij Dennis Moerkerken (SBB), Jan Zorgdrager en Freek-Jan de Wal van de Waddenunit konden we er komen en weer gaan…..

Dick en Jeltje