Korstmossen zijn in de winter op hun mooist

“Wel jammer dat je in deze periode begint”, hoorde ik regelmatig de afgelopen weken. “Wacht maar tot het lente wordt.” Sinds januari ben ik de nieuwe boswachter publiek voor Staatsbosbeheer op Texel. En hoewel ik natuurlijk niet kan wachten tot het broedseizoen begint en het eiland volop in bloei staat, geniet ik ook enorm van deze winterperiode. Want grijze dagen? Die bestaan niet op Texel.

Met een stevige wind het strand op, een lange wandeling over de eindeloos uitgestrekte Hors of struinen door de Bollekamer: heerlijk vind ik het. De natuur lijkt in de winter misschien niet zo interessant, maar niets is minder waar. Stiekem gebeurt er van alles, zeker als je weet waar je moet kijken.

De vele kleuren van de grijze duinen in Eierland

Mossen en korstmossen zijn in de winter op hun mooist. Deze opmerkelijke begroeiing kom je volop tegen in de Eierlandse duinen. Het eiland Eierland was tot het begin van de 17^e eeuw nog een apart eiland, tot de aanleg van een zanddijk het definitief met Texel verbond. Kenmerkend voor dit gebied zijn de streng beschermde grijze duinen. Het schrale en kalkarme zand, de gure wind en de grote droogte van de duinen zorgen voor extreme omstandigheden waar alleen planten kunnen groeien die hier slim op reageren, waaronder mossen en korstmossen.

De naam korstmossen is een beetje verwarrend, het zijn namelijk geen mossen en ze zijn meestal ook niet korstvormig. De korstmossen zijn een samenlevingsvorm van een alg met een schimmel die zo sterk zijn vergroeid dat het één plant lijkt. Ze halen water uit de lucht en als de omstandigheden te extreem worden gaan ze over in een ruststadium. Omdat de mossen in de winter meer water tot hun beschikking hebben zijn ze een stuk voller van kleur dan in de zomer. Allesbehalve saai en grijs dus.

Slapend leven in het struikgewas

Ook de voorbereidingen voor het voorjaar zijn nu al goed zichtbaar. Kijk bijvoorbeeld eens goed naar de kale struiken van de duindoorn. Je ziet nu geen feloranje duindoornbessen, maar wel iets anders opvallends: namelijk de nesten van de bastaardsatijnrups. De jonge rupsen overwinteren in gezamenlijke nesten aan het uiteinde van takken die veel zon vangen. Zodra de duindoorn in het blad komt, worden de rupsen weer actief. Ze verpoppen zich in een cocon tussen de bladeren tot bastaardsatijnvlinders. De rupsjes worden piepklein en zwart geboren, maar verpoppen volgroeid tot vlinders met donzige, sneeuwwitte vleugels.

Wandeling door de Mandenvalleien in de Eierlandse duinen

Heb je zin in een frisse wandeling langs al dit moois? Wandel dan eens het rondje door de Mandenvalleien. Deze wandeling van 5,2 kilometer start vanaf het parkeerterrein aan de Stengweg. Je loopt via de Torentuintjes, langs de afgelegen boerderij Sebastopol, naar het wandelpad dat je door de Mandenvalleien voert en weer terug. Vergeet vooral niet om daarna weer op te warmen met een warme chocolademelk. Met slagroom, dat heb je wel verdiend.

Bekijk de complete beschrijving van de wandeling door de Eierlandse duinen.