Texel is een eiland en dieren die aan de overkant algemeen zijn komen hier niet voor. Kijk maar om je heen, op Texel worden geen molshopen gevondden. Er kruipen wel rugstreeppadden rond, maar de gewone pad is niet te vinden. Er zijn wel eens meldingen van een vos geweest maar dat waren voskleurige, verwilderde katten. Andere dieren zijn meegekomen met de mens: soms bewust zoals de fazant. Deze vogel is in het verleden uitgezet voor de jacht. De fazant komt veel voor in de gebieden van Staatsbosbeheer, zoals nabij de Slufter, de duincampings en de Eierlandse duinen. Andere dieren zijn meegelift met vrachtvervoer zoals de huisspitsmuis.

Vijvers met rondspringende kikkers

Door tuineigenaren is de groene kikker zo’n 30 jaar geleden naar Texel gehaald om hun tuinvijvers op te vrolijken. Deze kikkers kwaken luid met opvallende keelblazen. De kwaakblazen lijken opgeblazen kauwgom. Iedere kikker ziet er anders uit: Sommigen zijn helemaal lichtgroen terwijl anderen alleen een brede groene streep over de bruine rug hebben. Tijdens oorverdovende kikkerconcerten komen ze op elkaar af en zoeken dan een partner. In mei en juni worden in de vijver de eitjes gelegd waar later de kikkervisjes uitkomen.

Groene kikkers verspreiden zich snel. Als de vijver te vol is springen ze gewoon eruit om ergens nieuw water te ontdekken met voldoende waterplanten. Veel groene kikkers zijn dan ook te vinden in de Moksloot (langs de groene route), in de Ploegelanden en in de poel links verderop na de brug nabij het vogelwachtershuisje van de Muy. Of ze andere soorten kikkers negatief beïnvloeden is onduidelijk. Wel is het zo dat de meer bescheiden bruine kikker opvallend weinig wordt waargenomen de laatste tijd…

De neus achterna…

Huisspitsmuizen zijn er nog niet zo lang op Texel. In 2006 werd de eerste ontdekt in de buurt van De Cocksdorp. Mogelijk is het diertje meegekomen met een lading hooi of stro van de overkant. Het diertje heeft zich razendsnel kunnen verspreiden over het hele eiland: van de vuurtoren tot de veerboot. Huisspitsmuizen kunnen zich opvallend goed verstoppen in de strooisellaag. Daar eten ze slakken, spinnen en insecten. Het zijn vertrouwelijke beestjes en hebben een sterk zoetige, onaangename geur. De naam huisspitsmuis dekt de lading niet. Zo bevolken ze naast erven en schuren massaal de tuinwallen op het Oude Land en  de vloedmerken van de Slufter.

Huisspitsmuizen worden waarschijnlijk door de sterke lichaamsgeur met uitzondering van de kerkuil nauwelijks gegeten door roofvogels. Door de huisspitsmuizenexplosie is het aantal broedende kerkuilen behoorlijk gegroeid van 0 paar in 2006 naar zo’n 22 paar in 2017. Huisspitsmuizen hebben er waarschijnlijk ook voor gezorgd dat de waterspitsmuis van Texel verdwenen is. Deze spitsmuis die zich in de loop van de eeuwen ontwikkeld had tot een eilandras (met zwarte buik en afwijkend gedrag)  kon de concurrentie met de huisspitsmuis niet aan. De waterspitsmuis is in circa  10 jaar tijd verdwenen.