De oudst bekende bosaanleg op Texel, anders dan voor de sier zoals op het Doolhof, dateert uit het eind van de 18^e eeuw. Nadat in 1770 geen toestemming was gegeven voor de aanplant wordt in 1798 hier een eikenbosje van 8ha genoemd. Vijftig jaar later kreeg dit in 1849 een vervolg een bosproef door notaris en gedeputeerde Kikkert langs de Ruige Dijk.

Zaaien van eiken en dennen in 1849

In 1849 werd door Kikkert een proef genomen met het zaaien van dennen en eiken in de binnenwaarts gelegen duinen op Texel. Een oppervlakte van 1½ bunder hoge en lage begroesde duinen werd op akkers gebracht van vier el breed. De grond uit de greppels, welks bovenkorst begroesd was, liet men over de akkers verspreiden, daarna werden de akkers met een zware eg goed door geëgd, zo dat de grond gedeeltelijk bijeengehouden bleef, om een verstuiving van de duinen te voorkomen, waarvoor men bevreesd scheen te zijn. Het zaad werd hierin gezaaid en de akkers werden geblokt. Reeds in het tweede jaar kwamen de eikels en dennen te voorschijn, een en ander zou zeker tot een goed bos opgegroeid zijn, ware het niet dat de eigenaar van de gronden had goed gevonden deze aan een schapenhouder te verhuren. Dat alles daardoor aan vernieling werd blootgesteld, zal niet vermeld behoeven te worden. De heer Kikkert liet inmiddels een ander stuk duingrond begraven; de sparren welke op het vorige terrein nog ongeschonden waren gebleven werden uitgedaan en overgebracht. De uitkomsten mogen dus bijzonder gunstig worden genoemd, en het is te hopen dat de heer Kikkert in de gelegenheid zal worden gesteld met een beplanting op grote schaal voort te gaan.

Geen vervolg in 1867

In 1865 beschrijft de heer de Stoppelaar uit Middelburg op het Nedelands Landhuishoudkundig Congres te Assen onder andere: Wat Noord-Holland betreft: heeft de heer Kikkert, te Texel, hoogst belangrijke mededelingen verstrekt over een door hem met de heren Insinger, van Tets, Luden en Momma aan de staten van die provincie gericht en door hen aangenomen voorstel, om van wege de provincie een onderzoek te doen instellen naar de ervaringen in Frankrijk om door middel van bezaaiing met sparrensoorten de duinen tegen verstuiving te beveiligen. De heer Kikkert zelf heeft, een door hem gemaakte kaart overlegd waarop de proeven zijn aangegeven waar op land van de heer de Cock uit Rotterdam in de polder Eierland, grenzend aan de Provinciale duinen en ook op een ander deel van het eiland met succes dennen zijn gezaaid. In die onbeschermde bezaaiing zijn ondanks dat er schapen tussen graasden goede sparren ontwikkeld. Die tegen en over de duinregel zijn overgebracht en thans bomen zijn geworden. In 1867 besluit de provincie alsnog om proeven op enigszins grote schaal o.a. op Texel niet uit te voeren vanwege de hoge kosten; 50 ha f 21.700. Voor de commissie vormt de afgelegen ligging van de duinen van Texel een bezwaar.