Het duingebied tussen Ecomare en De Koog heet De Seeting, naar het hoogste duin van Texel met deze naam dat onopvallend in deze duinen ligt. Door het er achter aangeplante bos valt deze duintop niet erg op.

Hoogste duin

Is het duingebied tussen De Koog en Ecomare en heet de Seeting naar het hoogste, 24,8 m, duin van Texel. Volgens het Texelswoordenboek is het een verbastering van een woord dat zeetijding betekende. Inwoners van De Koog keken vanaf dit duin of de vissers al weer naar huis voeren. Achter de smalle duinstrook lag na het ontstaan van de Waddenzee zo’n 1000 jaar geleden een kwelder. Vanaf het begin van de 14^e eeuw is die geleidelijk aan ingepolderd. In de jaren twintig van de vorige eeuw is Staatsbosbeheer begonnen met het planten van bos langs de Ruyslaan.

Bosaanleg

Op Texel werd aan het begin van deze eeuw bos aangeplant om een deel van de van de ‘woeste gronden’ productief te maken. Vastleggen van zandverstuivingen was op Texel geen reden. Tegenwoordig heeft deze strook bos als voornaamste taak om het achterliggende dorp en de landerijen enigszins te beschermen tegen de zeewind. Om de naaldbomen, Oostenrijkse en Corsicaanse dennen, hier een lang leven te geven, wordt geprobeerd ze zoveel mogelijk groene takken te laten behouden. Bosaanplant is hier erg duur. Vanwege de slechte groeiomstandigheden moeten jaar na jaar boompjes die het niet gehaald hebben, door nieuwe worden vervangen. De aanplant van 1 hectare bos heeft tegen de tijd dat er voldoende bomen in leven blijven om van een jong bos te kunnen spreken €15.000 gekost, terwijl €5.000 normaal is. Door goed beheer kan het bos zich zelf verjongen, daarbij neemt vanzelf het aandeel loofbomen toe.

Mientgronden

Tot in de tweede helft van de vorige eeuw lagen aan de binnenduinrand uitgestrekte mientgronden. De naam komt van meent, gemeenschappelijke weidegronden. Dit waren vooral natte heidevelden, die voor een groot deel in cultuur gebracht zijn om ze productief te maken. In eerste instantie door het omvormen tot weiland en later ook door de aanplant van bos. In beide gevallen moest het gebied eerst ontwaterd worden. Door deze ontwatering hebben de resterende stukken veel aan natuurwaarde ingeboet. Toch zijn ze nog steeds de moeite waard. Beeldbepalend zijn de struik- en de kraaiheide, maar ook de dopheide komt nog voor. De laatste groeit alleen op de vochtigste stukken. De struikheide is vooral van belang voor de vele insecten die er voedsel zoeken. Als er niet te veel honingbijen in de buurt zijn, kunt u hier veel wilde bijen, hommels en graafwespen, voedsel zien zoeken. Bij deze soorten hoeft u er niet bang voor te zijn dat u gestoken wordt.

Kamperen

De geschiedenis van het kamperen op Texel begint in belangrijke mate in dit gebied. De eerste kampeerder kreeg toestemming van Staatsbosbeheer om een tent op te slaan bij de Kampeersnol in de Westerduinen. Dit in die tijd bizarre verzoek werd wel eerst ter beoordeling aan de directeur voorgelegd. Het was de eerste aanzet om kampeerterreintjes in de duinen aan te wijzen. Het eerste en snelst groeiende was het terrein bij De Koog. Tot 1953 beheerde Staatsbosbeheer deze kampeerterreinen. Daarna werden ze in pacht uitgegeven aan een door de gemeente opgerichte stichting, ondertussen zelfstandig als Texel Campings.