De wilde hyacinten zijn opvallende bloeiende planten aan het eind van het voorjaar op Texel. Vooral in de vochtige stukken loofbos in De Dennen zijn ze in grote aantallen te vinden. Maar overal over Texel, ook buiten de loofbossen kun je ze tegen komen. Het is niet helemaal duidelijk hoe deze soort op Texel terecht is gekomen. Zeer waarschijnlijk komen ze van nature niet in Nederland voor, de oudste vermeldingen als plant in het wild dateren uit 18e eeuw. Vermoedelijk zijn de eerste wilde hyacinten rond 1700 ingevoerd uit Engeland toen we een gemeenschappelijk staatshoofd hadden. (Onze stadhouder was daar de koning.)

Afkomstig uit Frankrijk?
Op Texel is de wilde hyacint waarschijnlijk bewust of onbewust mee gekomen met de sneeuwklokjes die uit de rivierdalen van Frankrijk zijn gehaald om hier opgekweekt te worden. De meeste bloeiwijzen zijn vrij compact en ook komen er regelmatig witte en lila kleurige exemplaren voor. Dit past bij de Spaanse hyacint of kruisingen daarvan met de wilde hyacint. In Groot Brittannië verdringt hij de daar inheemse wilde hyacint. Niet duidelijk is of de wilde hyacinten op Texel ook voor de handel zijn geteeld. Er zijn wel enkele bospercelen waar wel veel wilde hyacinten staan, maar geen sneeuwklokjes (meer?) groeien, wat op bewuste teelt kan wijzen.

Ingeburgerd
Wilde hyacinten worden langs de Hollandse binnen duinrand en op Walcheren en Texel als een ingeburgerde nieuwkomer beschouwd. In de rest van het land op landgoederen als stinsenplanten en daarbuiten als verwildert. Behalve via splitsing van de knollen vermeerderd de wilde hyacint (boshyacint zou een betere naam zijn) zich ook uit zaad. Na de bloei ontwikkelen zich grote zaaddozen waarin je zodra ze rijp zijn de zwarte zaden kunt horen rammelen. De zaden kiemen meestal in de herfst. Wanneer na een periode met temperaruur van minsten 20 graden deze daalt tot 10 graden kan dit gebeuren. Hoge zomer en lage wintertemperaturen zijn ongunstig, daardoor doet deze soort in gebieden met een zeeklimaat beter. Tot de tweede helft van de achttiende eeuw wordt de wilde hyacint als cultuurplant beschouwd. Daarna rekent David de Gorter haar als eerste tot de wilde flora van de bossen rond Den Haag. De noordgrens van het natuurlijke areaal loopt door België. In ons land is het vooral een bosplant van vochthoudende, humeuze bodems die in ieder geval oppervlakkig ontkalkt zijn.

Voedselplant
De bloemen van de wilde hyacint leveren nectar en stuifmeel aan een groot aantal soorten insecten. Hommels en andere wilde bijen komen er graag. Ook vlinders drinken graag van de nectar, o.a. de fraaie glasvleugelpijlstaart is er in De Dennen regelmatig op te zien. De bosrand langs de Tureluur is een plek waar de kans groot is deze soort tegen te komen. De open ruimte is hier groot genoeg om in de zon te staan en smal genoeg om er voor te zorgen dat het bos beschutting geeft tegen de wind.

boswachter Erik van der Spek