Herinnering aan productiebos
De sneeuwklokjes zijn een herinnering aan het verleden waar de tijd dat Staatsbosbeheer het bos aanplantte voor de houtproductie. Het tijdens de groei van het hout stukken bos verpachten voor bollenteelt paste daarbij. De bomen groeiden rustig door terwijl er ondertussen ook ander inkomsten van deze percelen kwamen. Bij een productiebos is het normaal om na 80 -120 jaar percelen in zijn geheel te vellen en daarna opnieuw bomen aan te planten. Dat om de sneeuwklokjes te telen de bodem grotendeels kaal werd gehouden en jonge bomen nauwelijks een kans kregen om te gaan groeien was dus niet erg. Op het moment dat de houtproductie als doel steeds minder belangrijk werd en Staatsbosbeheer koos voor een bos met natuurwaarden en natuurlijke verjonging paste de sneeuwklokjesteelt niet meer in De Dennen. Ook de bemesting van de sneeuwklokjes ging niet samen met een zo natuurlijk mogelijk bos. Rond 1980 kwam er geleidelijk een einde aan de sneeuwklokjesteelt in de terreinen van Staatsbosbeheer. Pachtcontracten die afliepen werden niet verlengd, wel kregen de pachters nog een paar jaar de gelegenheid om zoveel mogelijk bollen te oogsten.

Sneeuwklokjes in De Dennen
In ieder geval is op 1 september 1932 voor het eerst door Staatsbosbeheer een stuk van De Dennen verpacht voor de teelt van sneeuwklokjes. Een stuk elzenbos bij de Ploegelanden van 0,7 ha werd voor vijfenvijftig gulden per jaar verpacht aan mevrouw Schilpzand-Nieuwenhuis. Kennelijk verliep de teelt niet erg succesvol, of het ging niet goed met de verkoop, want op 6 maart 1936 werden de sneeuwklokjes publiek geveild vanwege achterstallige pacht. De teelt van sneeuwklokjes kwam serieus opgang nadat in januari 1950 P.N.W. Kikkert naar Frankrijk ging om in de rivierdalen wilde sneeuwklokjes te oogsten. In de bergen aan bij de oorsprong van de Loire vond hij in een bebost dal sneeuwklokjes. Met een wagen vol bollen kwam hij terug naar Texel om ze in gepachte loofbospercelen in De Dennen op te kweken. Zijn voorbeeld werd door anderen gevolgd, maar Piet Kikkert bleef de grootste sneeuwklokkenteler. Waarschijnlijk zullen de sneeuwklokken nooit uit De Dennen verdwijnen en een vrolijke voorjaarsherinnering aan de gebruiksgeschiedenis blijven.

Sneeuwklokjes
De gewone sneeuwklokjes zijn inheems in Zuid- en Midden-Europa en sinds de middeleeuwen in cultuur gebracht. Sneeuwklokjes worden vooral vermeerderd door het ontstaan van jonge bolletjes uit de oude. Pollen worden geoogst, de zware bollen zijn voor de handel en de kleine bollen worden weer uit geplant. Met de sneeuwklokjes kwamen allerlei ander bosplanten mee uit Frankrijk; muskuskruid, slangenlook, bosandoorn en de vruchtdragende vorm van speenkruid. Of de wilde hyacinten ook per ongeluk zijn meegenomen is niet duidelijk. Gelet de hoeveelheid die ervan voorkomt is het ook mogelijk dat geprobeerd is hier een handeltje mee op te zetten.

Boswachter Erik van der Spek