Een stevige en bijzondere wandeling op Texel voert over De Hors. Vanaf het parkeerterrein langs de Mokweg over het wandelpad tussen de Horsmeertjes naar De Hors bij Paal 6.
[slideshow]
Op het Oostelijke Horsmeertje zitten volop eenden en ganzen, die tussen de wilgen soms goed zijn te zien. Het gefluit van de smienten en ‘gegak’ van de grauwe ganzen is goed te horen. Voorbij de Kreeftepolder gaat het de echte Hors op. Ooit, voor de aanleg van stuifdijken, werd het eerste stuk ook De Hors genoemd. Op De Hors mag de natuur sinds de aanleg van de laatste stuifdijk echt haar eigen gang gaan. Het gebied mag dus met recht wildernis genoemd worden. Hier ontstaan duinen, die door de wind soms worden verbouwd of door de zee afgebroken, maar geleidelijk worden ze steeds groter. De Hors verandert hierdoor constant. Voorbij de jonge duintjes is de uitgestrekte strandvlakte te vinden. Een ongekende ruimte, waar over het algemeen weinig mensen wandelen.

‘Eindeloos’ strand
Hier kun je nog je sporen in het maagdelijke zand achterlaten, al zorgt de dynamiek van zand, wind en water voor haar eigen sporen in het zand. Na een storm kunnen er plekken met drijfzand zijn. Er zit dan nog zoveel water tussen het zand dat de bodem haar stevigheid verliest wanneer je er overheen loopt. Lage schoenen kunnen vollopen of, wanneer ze niet stevig vastzitten, in het zand achterblijven. Achter je zie dan opeens water op het zand staan, dat daarvoor nog droog leek. Een enkele keer kun je tot over je knieën wegzakken. Doorlopen naar de punt bij Paal 7, het eind van het eiland, is een stevige tippel. Door de groei van het eiland is hier de afstand tussen Paal 6 en 7 veel meer dan een kilometer. De hoofdpalen die wel op een kilometer afstand van elkaar staan, staan ver van zee in de duinen.