De eerste keet ter hoogte van paal 22.4 staat weer. De keet bij de Koffiebonenplaat volgt spoedig.

Deze week komen de eerste vrijwillige vogelwachters aan om de keten weer te bemannen. Vertrouwd gezicht Jan Huneman brengt en haalt ze op. De planning van wie wanneer komt, doet voor het eerst dit jaar boswachter Saskia Vis-Smit. Als er gedurende hun verblijf iets is, bellen ze haar en de komende maanden rijdt ze wekelijks even naar 'de Hoek' om de vogelwachters te ontmoeten. Dat stokje neemt ze over van haar collega Jan Ellens, die dit jaren heeft gedaan.
"Beide Jannen zijn zelf jarenlang vogelwachter geweest en kennen al die mensen al. Ze zijn vergroeid met De Boschplaat", zegt ze bewonderend.

Het is een hele omslag voor Saskia Vis-Smit, na bijna 19 jaar in de hotellerie. Het kriebelde al even om in de natuur te kunnen werken, bij Staatsbosbeheer. Toen een paar jaar terug kandidaten gezocht werden voor de opleiding tot seizoensboswachter, dacht ze: dit is het. Afgelopen januari kreeg Saskia de mogelijkheid meer uren te maken – als boswachter – en die kans pakte ze met beide handen aan.
“Het scheelt dat ik het team al ken. Toch is er veel nieuw en gaat het meer de diepte in, dat vind ik leuk.” Ze blaakt van nieuwsgierigheid. Het vele overleggen is wel even wennen. “In mijn vorige baan was de hotelgast vooral leidend hoe de werkdag verliep, nu is het meer planmatig.”
Onder de hoede van Jan Ellens – die al 36 jaar boswachter is – wordt ze wegwijs gemaakt.
Samen gaan ze veel naar buiten, onder andere naar De Boschplaat.
Jan Ellens vult aan: “Voor De Boschplaat legden we eerst een kaart op tafel zodat ik inzichtelijk kon maken waar en waarom bepaalde terreinen gedeeltelijk zijn afgesloten. De Cupido’s Polder is bijvoorbeeld wel toegankelijk, maar er staan borden met een vriendelijk verzoek een stukje om te wandelen. Het is een plek met potentie voor de sterns, bontbekplevier en strandplevier. Aan het begin van De Boschplaat, en op het eind bij de Koffieboonplaat, zitten legio broed- en trekvogels. Die hebben rust nodig.” Daar borden plaatsen is bijzonder, want je hebt te maken met getij! Langs de wadkant gaan ze met paard en wagen. Vorig jaar is een touw gespannen over een deel van het strand om aan te geven dat die zone rust nodig heeft. “Ik stond daar in de winter en dacht, het moet anders. Er is te veel verstoring. Eerst was het wel spannend, ook intern, het idee van een touw als markering van een rustgebied. Maar het werkt”, legt Jan uit.
Voor hem is De Boschplaat ruimte en stilte. “Je hoort alleen maar natuurlijke geluiden. De dynamiek spreekt mij aan. Het landschap verandert voortdurend.” Jan heeft Saskia nog genoeg te vertellen, en de bovenverdieping van het Staatsbosbeheer-kantoor is dan ook een praktische plek om samen te zitten.
Na de overdracht van diverse taken adviseert hij tot slot: “Ik vertel hoe ik het doe en daarna mag zij denken hoe zij het gaat doen. Het moet geen kopie worden. Maak het je eigen.”

In het komende nummer van Terschelling Magazine lees je een uitgebreid interview met boswachters Saskia en Jan.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen. Omdat we samen geloven in de kracht van verhalen. Dat verbindt ons met een plek: dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.