Een stel wilde eenden vliegt over mijn hoofd als ik de Landerumerkooi nader.
Het hek, met het bordje verboden toegang erop, staat open, want in deze eendenkooi wordt gewerkt!

Onder leiding van Klaas Bos en kooiker Gossen Buren helpen studenten van het Nordwin College en een aantal boswachters mee om de eendenkooi, opgericht in 1700, op te knappen.
“Eerst wordt er gesloopt, daarna opgebouwd. Een vangpijp wordt helemaal vernieuwd en aan de noordkant hebben we een flink aantal bomen omgezaagd”, legt Klaas uit. De studenten konden daarmee ook hun zaagcursus voltooien. Een win-winsituatie, en dat geldt voor het hele project.
Kooiker Gossen Buren, die deze hobby overnam van zijn vader, heeft net de eenden gevoerd. Elke dag rond het middaguur strooit hij grote kruimels oud brood uit in een vangpijp. De eenden – voornamelijk tamme dieren, en opmerkelijk veel vrouwtjes – vliegen er op af, en al snel is het een drukte van belang en duiken ze kopje onder. Gossen ziet aan hun gedrag dat ze meteen door hebben dat er een vreemde aanwezig is. “Maar van de werkzaamheden verderop in de eendenkooi hebben ze nauwelijks last.” Voorheen ging hij met zijn vader naar de meihoop, op zoek naar knappe palen, nu levert Staatsbosbeheer, als eigenaar van de kooi, nieuw hout. Met een waterpomp worden lange palen vernuftig de grond ingedreven om een nieuwe vangpijp te maken. Gossen: “Nieuw is een rustbankje in de pijp, dan kunnen de eenden daarop uitrusten en tegelijkertijd droog zitten.”
In de eendenkooi staan emmers om de stammen van jonge bomen. “Dat is nog uit de tijd van mijn vader, dan kon je beter zien waar je kon maaien zonder de bomen te beschadigen.” Ook een viskist, ondersteboven, met een gat aan de zijkant, was zijn idee. “De eenden willen niet in een korf en zo kunnen ze veilig broeden. Kijk, kraaien hebben al geroofd”, wijst Gossen naar een leeg nest, dat onbeschermd was. “Vorig jaar broedde nog een slobeend in de eendenkooi.” Bijzonder, want deze staat op de Rode Lijst van Nederlandse broedvogels.
Door o.a. een subsidie van het Waddenfonds – dat Staatsbosbeheer met andere partijen aanvroeg – en door zelf een bijdrage te leveren, is het mogelijk de meeste eendenkooien die nog op Terschelling zijn in stand te houden. Want het onderhoud is kostbaar en kost veel tijd.
“Door de samenwerking van Staatsbosbeheer met de school en de kooiker, heeft elke partij er profijt van en behouden we de cultuurhistorie. Maar uiteindelijk doen we het voor de eenden”, vertelt Klaas tevreden.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen, omdat we samen geloven in de kracht van verhalen. Dat verbindt ons met een plek: dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.