Gele papieren kleedjes, pennen en kaarten van Terschelling liggen op de tafels. Het haardvuur brandt. Een aantal boswachters wacht geduldig op de naderende bus met speciale gasten; bewoners en vrijwilligers van zorgcentrum De Stilen.

Eerst zijn beide kanten nog een beetje aftastend, maar al snel mengen jong & oud zich rondom de tafels in restaurant de Heeren van der Schelling.
Dat is ook precies de bedoeling: de oudere eilanders die hun herinneringen en verhalen over de Terschellinger natuur doorgeven. Al snel barst een rumoer los.
Meneer van der Wal geniet zichtbaar van dit initiatief: “Vroeger was Staatsbosbeheer niet erg geliefd, want je mocht weinig. Nu is het je vriend en kan er veel. De band met het eiland is nog nooit zo goed geweest.”
Hij vertelt rijkelijk hoe het fietspad achter Bornholm, het Snijderspad, aan zijn naam komt. “Er was op een avond eens een feestje, ter gelegenheid van het afscheid van de heer Bert Snijders, die districtshoofd van Staatsbosbeheer was. Opeens trok het gezelschap naar het bos. Een kleine optocht van medewerkers en politie – en het districtshoofd spelend op een doedelzak. Als verrassing voor zijn inzet onthulden zijn collega’s het Snijderspad. Je hoorde de melancholische klanken van de doedelzak tussen de bomen in de stille nacht, het was fantastisch!”
Meneer de Beer haalt herinneringen op over zijn tijd als vogelwachter, iets dat hij jarenlang deed. Op de fiets – met een broodtrommel achterop – toog hij naar De Boschplaat. “Het mooiste vond ik om de planten te zien groeien.”
En mevrouw Zantema kan zich heugen dat er nog maar twee auto’s op het eiland waren, een van de veearts en een van de huisarts.
De gele papieren kleedjes worden ijverig volgeschreven. Er is genoeg te vertellen!
Mevrouw Flonk slaat een zelf samengesteld fotoboek open, met foto’s van bloemen en planten die ze jaren terug tegenkwam op het eiland. In een plantenboekje zocht ze dan de naam op en schreef die erbij – zoals Lathyrus Maritimus, opgekomen uit aangespoeld zaad op de Waddendijk. En ook foto’s van bloeiende zonnedauw, melkkruid en verschillende orchideeën. “Er is wel veel veranderd, sommige planten zie je nu niet meer.” En dan slaat ze de spijker op zijn kop: “Het leven is te kort om heel Terschelling te ontdekken.”

Afgelopen jaar zochten medewerkers van Staatsbosbeheer de bewoners van De Stilen maandelijks op om gezamenlijk activiteiten te ondernemen. Samen halen ze mooie herinneringen op, maken nieuwe, en biedt het inspiratie voor de toekomst. Voor Staatsbosbeheer is het waardevol om juist de oude verhalen van het gebied goed te kennen. Hoe het vroeger was is geregeld een referentie van hoe het weer kan worden.
Dit was de laatste samenkomst van het jaar. Van beide kanten bevalt het zo goed dat het in 2017 een vervolg krijgt.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen, omdat we samen geloven in de kracht van verhalen. Dat verbindt ons met een plek: dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.