Als schoteltjes staan ze tussen de gevallen bladeren, of groeiend op een boomstam.
Het blijft wonderlijk hoe de schimmels uit de grond schieten. Ze stralen iets van wijsheid en geheimzinnigs uit: het rijk van de Fungi.

Heel af en toe ligt er eentje op de keukentafel – klaar om bereid te worden voor een gerecht. Maar gelukkig blijven de meeste paddenstoelen op hun plek, want voor veel dingen geldt ‘met mate’. Ook met wildplukken. En met enige voorzichtigheid, ernaar kijken mag in ieder geval altijd.
Sommige paddenstoelen zie je het hele jaar door, en de herfst is natuurlijk dé tijd van het jaar om naar de grond te speuren. Alleen al op Terschelling groeien meer dan 400 soorten! Zo’n groot aantal verbaasde mij enigszins.
Het is soms even goed zoeken tussen de kleurrijke herfstbladeren. Als je tuurt op een klein oppervlakte, vind je ongetwijfeld wel een paddenstoel, terwijl het grootste deel zich dan nog onder de grond bevindt: de schimmeldraden.
Paddenstoelen vormen een belangrijk onderdeel van de kringloop omdat ze o.a. dood organisch materiaal verteren. Dat wat je ziet – het vruchtlichaam – determineren, is nog een hele kunst!
Welke vorm en kleur heeft een paddenstoel en waar zitten de sporen? De grote parasolzwam, witte melkzwam en de boleet zijn voor de meeste mensen prima te herkennen, maar daarna is een paddenstoelengids erbij toch wel handig of om mee te gaan met een excursie.
Ergens las ik de tip een zakspiegeltje mee te nemen, zodat je de paddenstoel aan de onderkant kunt bekijken zonder deze te beschadigen. Een idee voor een volgende wandeling?
De namen van paddenstoelen zijn vooral ontstaan door de verschillende eigenschappen die ze bezitten. De een logisch, de ander wat moeilijker te achterhalen. En soms met een vleugje magie, doordat men vroeger paddenstoelen koppelde aan heksen, elfen en kabouters. Zoals het elfenbankje. En de rood-met-witte-stippen-paddenstoel, oftewel vliegenzwam, haalt vast herinneringen uit de kindertijd boven.
In het bos fietsen twee vrouwen mij tegemoet. ‘Wat een mooie kleuren!’ roept de een tegen de ander, wijzend op de bladeren aan de bomen, die als een erepoort langs het pad verrijzen. Waar je ook kijkt, omhoog of omlaag, overal is iets om je over te verwonderen.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen, omdat we samen geloven in de kracht van verhalen. Dat verbindt ons met een plek: dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.