Kudde van Terschelling

De geur van gagel komt tegemoet. Schelpen knisperen onder de fietsbanden. Een gezin overlegt voor het informatiebord hoe ze verder gaan fietsen. Verderop grazen vaak Hereford runderen, de Kudde van Terschelling, maar vandaag zie ik ze niet.

Tegenover het Rozenlaantje is een opening voor wandelaars. Hier geen paaltjes die de weg wijzen, hoogstens de olifantenpaadjes door de runderen zelf gecreëerd. Ik volg zo’n pad. Waar zullen ze zijn? De heide kleurt langzaam paars. Op de top van een duin een prachtig uitzicht over het wad met de Friese kustlijn in de verte. Tuur naar de andere kant door de verrekijker. Geen grote bruine joekels te zien. Ook de konikspaarden zijn nergens te bekennen.
Enigszins spannend zo gericht zoeken tijdens een wandeling. Het zal je maar gebeuren dat je een duin over bent en ineens oog in oog staat.. Dan duikt een jong kalf op uit het hoge helmgras. Geduldig blijft hij staan. Zwiept met zijn staart. Een vogel zit op zijn rug. Zijn moeder ligt verderop.
De hoorns op haar kop imponeren. Het witte kruin ertussen maakt het tegelijk aandoenlijk. Ik ga op gepaste afstand zitten en observeer ze een tijdje. Ze ogen heel ontspannen. Af en toe kijk ik over mijn schouder, om niet verrast te worden door de rest van de kudde. Het grazen zorgt ervoor dat duinen niet dichtgroeien met grassen en struiken. Dat is weer gunstig voor konijnen en de tapuit. En het levert (h)eerlijk natuurvlees vermeldt het bord van Staatsbosbeheer en boer Wietse.
Terwijl ik naar de dieren kijk herinner ik mij de smaak van zo’n stuk sappig mooi vlees aan een bot, onlangs voor het eerst gegeten. Over 2,5 jaar wordt het kalf misschien door de lokale keurslager geslacht. Na een mooi leven op de Boschplaat. Ik eet weinig vlees maar als ik het doe, dan van eiland.
Op de weg terug vangt mijn blik een bruine kiekendief en twee andere vogeltjes in een boom. Ze maken een opmerkelijk geluid. Zijn dit de tapuiten waar Staatsbosbeheer naar refereert? vraag ik mij enigszins beschamend af omdat ik het niet zeker weet. Mijn vermoeden wordt bevestigd als ik later thuis op de app van Wadvogels kijk; het waren inderdaad tapuiten. Weer iets geleerd, er is genoeg buiten te ontdekken met de zintuigen. Ook zonder fantasiedieren, stops en gyms op een beeldscherm.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen omdat we samen geloven in de kracht van verhalen. Dat verbindt ook tot een plek, dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.