Dief van mijn eigen bedtijd. Zo voel ik mij als ik om vijf uur de deur uitga. Het vogelorkest verwelkomt met een nieuwe compositie. De kooiker, dagelijks vroeg uit de veren om naar zijn eenden te gaan, rijdt nog niet voorbij.

Ik beklim een hoog duin. Fijn, zo’n inspanning in de vroege morgen. De lichtbundel van de Brandaris is duidelijk te zien, ook al is het parelmoerblauwe uurtje aangebroken.
Voel de aanwezigheid van een moment van ontwaken. Juist de afwezigheid van andere mensen maakt het speciaal. Niemand te bekennen, heerlijk alleen. In de luwte van een duinpan ga ik zitten, wachtend op de zon.
Het helm danst hoorbaar op de wind, het moet wel meebewegen, de sprieten hebben geen keus.
Het wad is leeg en verlaten. Op het oog dan. Tuur naar het Oosten, nog niets. Waar blijft de rode gloed? Geldt het Terschellinger kwartiertje soms ook voor de zon?
In een gemiddeld mensenleven is het ongeveer 29.000 keer mogelijk de zon op te zien komen. Bedenk eens, hoe vaak ben je bewust opgestaan om de zonsopgang te zien? Een keer, vijf keer of meer?
Doorgaans werken we 3200 dagen, besteden we 500 dagen aan het zorgen voor familie en vrienden en we slapen bijna 1/3 van ons leven. En dan zijn er nog talloze uren voor tv kijken, eten, reizen, het huishouden, persoonlijke ontwikkeling en dergelijke. Hoeveel dagen van je leven zou je doorbrengen in de natuur?
Een mooie zonsopgang zit er helaas voor mij nu niet in. Te veel bewolking. Toch was het goed. Een moment van rust voordat een productieve dag begint. Het eiland even voor mijzelf. Dit ga ik vaker doen.
Verlang alweer naar een volgende ochtend om vroeg wakker te worden en daadkrachtig uit bed te stappen. Want dat is nog een hele kunst.
In ieder geval een herkansing in juni tijdens Oerol. Dan staat op Arjensduin een voorstelling waarvoor het waard is heel vroeg op te staan en de ochtendlucht in te ademen.
Wanneer ik weer binnen ben en nog even een uurtje in bed kruip hoor ik de eerste bootbus voorbij gaan. Als de zon op is, start alles.
Een natuurlijk begin. Vertrouw op wat komen gaat. En maak je eigen keuzes.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen omdat we samen geloven in de kracht van verhalen. Dat verbindt ook tot een plek, dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.