Nummers wijzen de weg maar ik ‘verdwaal’ liever. Volg mijn eigen kompas. Verdwalen is een groot woord, immers, de meeste paden zijn vertrouwd op ‘eigen’ bodem. Ik struin over het Koaipôd richting de Groede. Gevallen bladeren liggen op de grond. Een herinnering aan een seizoen dat is geweest. Knoppen aan de bomen luiden de lente in én nieuw leven. Jaarlijks zagen de boswachters dode takken af boven de wandelroutes. Voor de veiligheid van wandelaars. Ooit bij stilgestaan als je door het bos wandelt? De mensenhand is overal en ook de begrazingsdieren verzetten een hoop werk. Om diversiteit te behouden. Zoveel typen landschappen op dit eiland, er zit altijd wel één tussen die past bij je gemoedstoestand. Ik zie sporen van voorgangers in het zand; schoen- en pootafdrukken. Verderop staat een oranje bordje van Staatsbosbeheer. Vrij wandelen staat er in grote letters op. Met daaronder wat wel en niet mag.
De bordjes zijn welbekend, toch lees ik de woorden, vrij wandelen, alsof ik het voor het eerst gade sla en laat het op mij inwerken. Ze blijven hangen. Er zit een bepaalde vanzelfsprekendheid in, je weet niet beter, als eilander of vaste gast, maar het is een groot goed. Een recht dat we hebben op Terschelling. Dwars door de duinen wandelen zonder tegen gehouden te worden door draad of verbod. Soms spannend om tussen de paarden en koeien te lopen. Zelf beslissen waar je je voeten neerzet in de natuur. Van het gebaande pad af, een rijkdom. Vrij wandelen.
Elke keer volgt een ontmoeting met het landschap als we buiten zijn. Als een wederzien van een oude bekende, of een nieuwe blik die verbreedt. Dat hangt af van hoe vaak je loopt, op welk tijdstip van de dag, de duur en in welk tempo. Vertragen creëert een bewustzijn zodat je echt waarneemt. Je verliest jezelf, voelt alleen je lijf. Hoe langer je loopt hoe stiller gedachtes worden en het hoofd zich vult met aanwezigheid; een kiekendief die overvliegt, vogels die kwetteren, het golvende patroon van de duinen, water wat hoog staat in de sloot. Wandelen inspireert. Net als dat het voor veel grote schrijvers en filosofen deed. Friedrich Nietzsche liep de hele dag en schreef al wandelend zijn boeken. Henry David Thoreau wandelde ook zo’n vier uur per dag. ‘Het is zinloos te gaan zitten schrijven, als je nooit bent opgestaan om te leven.’
Ik doe mijn laarzen aan en trek de deur achter mij dicht.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen omdat we samen geloven in de kracht van verhalen en dat dat verbindt tot een plek, dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.