De Terschellinger vlag prijkt op de achterkant van een rolstoel. Tafels zijn gedekt voor de high tea. Elk theekopje ziet er anders uit, alsof het bij elkaar gejut is. Wat is het verhaal van dat kopje? En van de bewoner die eruit drinkt? Vraag ik mij af terwijl ik aanschuif. Hier zit de oude garde van het eiland. Met veel kennis en herinneringen. Ik realiseer me weer even hoe het is om in de bloei van je leven te staan. Voor hen wordt hun eiland steeds kleiner.
Boswachters Remi, Hessel en Jan lopen rond met theepotten. Een aandoenlijk gezicht. Naast thee en zoetigheden ‘brengt’ Staatsbosbeheer ook drie eilandverhalen naar de Stilen. Een initiatief van vrijwilliger Meyndert.
Boswachter Remi vult aan: “Staatsbosbeheer is al een aantal jaren bezig om goede contacten te maken en te houden op het eiland. Onder andere door natuurlessen op scholen en door overleggen met de buurtschappen. Daar kunnen ‘de Buren van de Stilen’ niet bij ontbreken!” Dan is het de beurt aan de vertellers. Gekleed in een groene camouflage jas, zijn werkersoutfit, vertelt kooiker Hjallis (Jolles) Mier over zijn werk. Hjallis zorgt voor de JanWillemskooi en de Hoornerkooi die als demonstratiekooi dient voor excursies. Minder dan de helft van het aantal kooien die er waren zijn nog over, waarvan twee niet in gebruik zijn. “Op Terschelling hebben we de laatste vier buitendijkse eendenkooien van Nederland.”
Alles wat vloog was eten in de tijd dat zijn opa kooiker was. “Eendenkooien ontstonden uit armoede.”
Als jongetje hielp hij mee. “Ik kreeg een eend in mijn handen geduwd, die ik de nek mocht omdraaien. De eerste keer maakte ik wel acht slagen maar het wilde niet. ‘Je moet het knikje maken’, zei opa en hij deed het voor. ‘Gooi ‘m daarna in het spartelhokje.’ Het is net als een kip, hij spartelt nog na als de kop eraf is. Een kooiker vertelt nooit zijn geheimen maar mijn opa heeft eens toevertrouwd dat ze vroeger wel 25.000 eenden vingen, toen je alles wat vloog nog mocht vangen.” Tegenwoordig is de vangst minimaal. Toch gaat Hjallis twee keer op een dag naar de JanWillemskooi om zijn staleenden te voeren. “Het zit in mijn genen. Wij zijn mensen van de natuur.”

Eilander Iemke Ruijg heeft hond Megan meegenomen. Met op groot formaat foto’s, passend bij zijn publiek vertelt Iemke over zijn hobby: schapen drijven. Wat begon met één border collie groeide uit tot meer én een kudde van 27 Drentse heideschapen en een ram. “Na een jaar kan je kijken wat de hond doet met schapen.” De schapen werken als begrazingsdier voor Staatsbosbeheer bij de Nollekes. Iemke traint de honden zelf. “Drijven zit in de hond. Het is hard werken voor ze. Deze honden staan heel dicht bij de natuur.”
Zijn partner Frederika Roos volgt de opleiding assistent- boswachter samen met tien enthousiaste eilanders. Elke vrijdag krijgt ze les, steeds over een ander onderwerp. “We hebben het al gehad over recreatie, blessen, kustbeheer, begrazing en moeten ook vogels en planten determineren. “Wij worden de ogen en oren van Staatsbosbeheer.”
Iedereen luistert aandachtig naar de verhalen. Zo komt een stukje van buiten, de natuur, weer naar binnen. Door nieuwe ontmoetingen en verhalen.
“Je bent nooit te oud om te leren”, zegt een bewoner na afloop. Ik kijk haar na terwijl ze achter de rollator richting haar kamer loopt en denk: ze heeft gelijk.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen omdat we samen geloven in de kracht van verhalen en dat dat verbindt tot een plek, dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.