Het Amelandergat ziet er telkens weer anders uit wanneer je er komt. Zoals bekend neemt bij bijna iedere storm de zee een stukje Boschplaat tot zich. De Koffiebonenplaat die aan de oostpunt van de Boschplaat vast zit heeft zich hierdoor in de loop der jaren verplaatst; lag hij eerst in noord-zuidelijke richting, nu ligt hij meer noordoost-zuidwest. Op de foto’s is een hoge paal te zien die collega Jan Ellens herkende; “Hier tegenaan zat ik vijf jaar geleden de broedende sterns op de Koffiebonenplaat te tellen”. Vijf jaar terug lag de plaat dus nog oostwaarts van de paal, nu westwaarts. Een verschil van een paar honderd meter.

Wat mij gisteren opviel is dat er aan de oostkant van de Koffiebonenplaat een grote kleibank is vrijgespoeld. Oude kwelder was mijn eerste gedachte. Maar toen ik eens beter ging kijken zag ik dat in de klei massa’s mosselschelpen zaten en dat de kleibank een nogal bultige structuur had. Conclusie: dit is een mosselbank van meer dan 40 jaar oud die in de loop der jaren eerst onder het zand verdwenen is en nu weer eronder vandaan komt. Vroeger lag deze dus zuid van de Boschplaat op het wad.

Maar hoezo dan die klei? Mossels filteren water. Ze halen daar o.a. algjes uit als voedsel, maar ook fijne zanddeeltjes worden gefilterd. Uiteraard poepen ze ook. Die poep komt samen met de fijne zanddeeltjes tussen de mossels terecht. Tegelijk ontstaan tussen de mossels luwe plekjes, waar ook fijn zand bezinkt. Wanneer je over een mosselbank loopt merk je ook dat het behoorlijk slikkig is. Dit slik is uiteindelijk met de bank onder het zand gekomen en komt nu als klei weer boven. Ik vind het een fascinerend idee.