Een bijdrage van vrijwillige vogelwachters Gert Jan Blankena en Masha Cramer.

Al voor de vierde keer zijn we een week te gast als vogelwachter op de uiterste punt van Terschelling: op de ‘Koppen van 28’. Deze keer van 2 tot 9 mei. Voor Veluwse zandhazen zoals wij is dat een hele belevenis!

Bovenop een laag duin is een vogelwachtershut geplaatst, een comfortabele bouwkeet met een gaskomfoortje en een koelkast, maar zonder douche of toilet. Water halen we uit een tank onderaan het duin. Onze taak is vogels te tellen, eventuele nestplaatsen te traceren van kiekendieven en velduilen, de Koffiebonenplaat en de kwelder te bewaken om de rust voor vogels (en zeehonden) te garanderen en voorlichting te geven aan het publiek dat hier komt. Van deze week hebben we van elke dag een impressie gegeven.

Donderdag 8 mei.

Buienradar voorspelt langdurige regen vanaf een uur of één. Lekker vooruitzicht voor onze laatste dag!

Al om half negen een wandelaar bij de keet. Dat is extreem vroeg! Hij was dan ook al om half vijf opgestaan, op de fiets gestapt en vanaf het Kooipad gaan lopen. Hij kwam over het strand en zou over het wad teruglopen, wat hij ook heeft gedaan. De bikkel! Dat is 22 kilometer extreem zwaar terrein. En dat ook nog eens op laarzen! Maar hij wist wat hij deed. Ik maak me toch wel een beetje zorgen of het allemaal wel goed gaat. Gelukkig belde de 2^e keet dat ze hem zagen lopen.

In de Cupidopolder zien we verse sporen van een kat. Mét kleine spoortjes: kittens dus. Verwilderde katten vormen op het hele eiland een serieus probleem voor allerlei kleinere vogels. En hier op de Boschplaat al helemaal: bijna alles broedt hier op de grond en in lage struikjes, bomen zijn er amper. Die kunnen niet tegen de extreme invloed van zand en zout. Alleen wat vlierstruiken redden het, zij het met duidelijk zichtbare problemen.

In de herfst zijn hier twee zware stormen geweest. Daardoor ligt het vloedmerk hoog tegen de stuifdijk en de duintjes. Het vloedmerk bestaat hier uit afval als plastic, spuitbussen, gloeilampen, hout en andere zooi. Maar de hoofdmoot is hier gelukkig natuurlijk afval: de resten van biestarwe- en helmgras. Maar als je goed kijkt zie je ook iets anders: duizenden en duizenden korrels doorzichtig spul. Eerst dacht ik nog even aan kleine steentjes. Dat is niet logisch in de duinen: hier ligt alleen maar zand. Het blijken hele kleine korreltjes plastic te zijn, microplastics.

Het is een verweringsproduct van plastic met een korrelgrootte minder dan 5 millimeter. Die verweren verder tot nanoplastics. Die deeltjes zijn zo klein dat ze in de voedselketen terecht kunnen komen. Eenmaal in het lichaam kunnen ze ongehinderd celmembranen in het lichaam passeren en zo allerlei organen bereiken. Daar kunnen ze ontstekingen veroorzaken en zelfs genetische schade toebrengen, zowel bij mensen als dieren. Een lekkere afsluiter voor een week op de Boschplaat!

Buiten is het ook al kommer en kwel: de regen klettert tegen de ramen. Een tapuit schuilt vlak voor de keet. Zelfs de meeuwen zijn stil. Het wordt donker. De week zit er op voor ons, vogelwachters. Morgen om tien uur worden we opgehaald. Dag Boschplaat: tot volgend jaar! Ik ben benieuwd hoe het er dan uit ziet op deze plek.