Een bijdrage van vrijwillige vogelwachters Gert Jan Blankena en Masha Cramer.

Al voor de vierde keer zijn we een week te gast als vogelwachter op de uiterste punt van Terschelling: op de ‘Koppen van 28’. Deze keer van 2 tot 9 mei. Voor Veluwse zandhazen zoals wij is dat een hele belevenis!

Bovenop een laag duin is een vogelwachtershut geplaatst, een comfortabele bouwkeet met een gaskomfoortje en een koelkast, maar zonder douche of toilet. Water halen we uit een tank onderaan het duin. Onze taak is vogels te tellen, eventuele nestplaatsen te traceren van kiekendieven en velduilen, de Koffiebonenplaat en de kwelder te bewaken om de rust voor vogels (en zeehonden) te garanderen en voorlichting te geven aan het publiek dat hier komt. Van deze week hebben we van elke dag een impressie gegeven.

Zondag 4 mei.

Alweer een prachtige dag. Vandaag maar eens op zoek gegaan naar Hangpoot, onze bruine kiekendiefman die ons al drie jaar vergezeld op de Boschplaat. Hangpoot heeft een afhangende poot, waardoor hij goed herkenbaar is. Meestal is hij te vinden in de buurt van paal 27, maar daar vliegt nu een ander mannetje. Is Hangpoot verhuisd of is hij niet meer?

Om 13.00u hoogwater, proberen of we nu wel de Hoogwatervluchtplaats (HVP) kunnen tellen. Helaas wilde het niet echt hoogwater worden door de aanhoudende noordoostenwind. Dus niet goed kunnen tellen. Er waren nog wel zo’n 1100 scholeksters en 550 eidereenden, maar de immense massa’s bonte strandlopers en rosse grutto’s van gisteren waren nu blijkbaar aan de overkant, op Ameland. Hele wolken zag ik daar boven de zuidwestpunt hangen boven het wad van de Vrijheidsplaat.

De hele dag door vertrekken groepjes rotganzen naar het noordoosten, de Noordzee over dus. Waar zullen ze weer aan land komen? Denemarken? Of zullen ze gewoon afbuigen naar Ameland? Uiteindelijk moeten ze naar hun broedgebieden op Spitsbergen en de kusten van Siberië. Wat een reis… Maar het is nog wat vroeg voor ze.

Vandaag iets merkwaardigs gezien: een middelste zaagbekvrouw met pleinvrees. Ze durfde het Amelandergat niet over te steken en kwam telkens terug. Dan kwam het mannetje haar weer halen om het opnieuw te proberen. Na vier pogingen is het gelukt, geloof ik, want ik ben ze uit het oog verloren. Raar hoor, een eend met zo’n gedrag. Het zal je vrouwtje maar wezen!