Vroeg in de morgen of ’s avonds tegen de schemering vind ik de natuur altijd op haar mooist, helemaal op de Boschplaat. Er valt een soort stilte die geen stilte is want er is volop geluid; krekels, meeuwen, het geluid van de branding achter de stuifdijk, graspiepers. In die uren zijn ook vaak de leukste dingen te zien. Wandelaars en fietsers zijn weer naar huis waardoor de vogels en andere dieren zich weer laten zien.

Zo ook gisteravond rond een uur of negen. In de hoop de velduil te spotten waarover ik onze vogelwachters steeds hoor, ben ik deels op de fiets en deels lopend een eind de Boschplaat op gegaan. Toen ik het fietspad bij Daan Pootjes op fietste dacht ik nog ‘dit is de perfecte tijd voor reeën’. Hoekje om, en ja hoor; een mooi reebokje loopt voor me uit over het fietspad, niet doorhebbende dat ik rustig achter hem fiets totdat ik te dichtbij ben en hij via de struiken in de duinen verdwijnt. Wat opvalt is dat er ook weer veel konijnen langs de fietspaden te zien zijn waarvan er geen één ziek is. Een goed teken!

Eenmaal onder de stuifdijk heb ik flink lopen speuren naar de Velduil die normaal gesproken vaak op de uitkijk zit op de paaltjes langs het pad. Ik zie hem niet maar er zijn wel twee jonge torenvalken druk in de weer. Het is mooi om te zien hoe deze jonge beesten op insecten jagen vanaf een paaltje. Steeds vliegen ze op, laten zich vallen en gaan vervolgens met kleine prooi weer op de paal zitten. De jonge torenvalken vallen op deze week. Eerder zag ik er ook al drie vlakbij Kaap Hoorn in een duingrasland zitten, waarschijnlijk ook op zoek naar een eiwitrijk insectenhapje.

Op de terugweg nog even een kijkje genomen bij de Bijenorchis, waarvan er nu al zeven zijn gevonden. Het blijft een prachtig plantje. Het is op dit moment sowieso kleurrijk op de Boschplaat. Langs het pad bloeit de Kattendoorn volop en op sommige plaatsen ook het Strandduizendguldenkruid.  Het is ook de vliegtijd van de Sint jansvlinder. Als je goed kijkt zie je dat er aan de grashalmen langs het pad coconnetjes zitten waar deze vlinders op dat moment uit komen.

Terug bij de fiets is het al bijna donker. Helaas geen Velduil gezien maar wel genoeg andere leuke dingen. De mooiste ontmoeting van de avond ben ik bijna vergeten. Zo’n 200 meter van het pad af stond een prachtige roodbruine reebok me stil aan te kijken, uitgelicht door de laagstaande zon tegen een goudgele achtergrond van riet. Had ik een grote camera met telelens gehad dan had ik nu een foto voor in ons tijdschrift. Hij vertrouwde het toch niet en na drie keer achter elkaar te hebben geblaft verdween hij, net als die eerste, in de duinen.