Excursieverslag van Vogelwachter Jan Bunnik

Met de Cowboy bij Nacht op zoek naar het gedrag van de meeuwen op de Boschplaat. We gaan met een kapwagen, voortgetrokken door 3pk, naar de Boschplaat. Onderweg genieten we van de verhalen van de voerman, de bloeiende ereprijs, de verfbrem en de bloeiende gevlekte orchideeën. We naderen paal 19 waar het schelpenpad eindigt en de eindeloze Boschplaat begint. De paarden houden in, nu komt het er op aan; het zandpad onder de stuifdijk vraagt extra trekkracht. Hobbelend langs ’s Heerenwegen wordt het nu echt afzien. We schudden heen en weer en de voerman vertelt vrolijk verder. Na drie kwartier zijn we op de plek waar Niko Tinbergen zijn onderzoek deed en ik mijn ervaringen van 20 jaar bewaking mag vertellen aan de Oerolbezoekers. We zoeken naar vogels van weleer. Die zijn er niet meer, maar de zilver- en mantelmeeuw zijn er nog steeds, maar dan generaties later. Ik vertel over de liefdevolle relatie die zilvermeeuwen mannen en vrouwen hebben. Een huwelijk voor het leven, trouw aan elkaar broeden ze om en om hun kroost uit. Altijd drie eieren want dan zitten ze in evenwicht 27 dagen lekker te wachten tot de kleinen zich met zacht piepend geluid melden. En dan begint de strijd, want hoe voer je de drie lege magen helemaal moe en voldaan, van de vroege morgen tot de late avond? Vliegen naar het wad en je voedsel vergaren. Kokkels, wadpieren, krabben, alles wat eetbaar is opvoeren aan je jongen. De rode punt op de snavel van de volwassen vogels geeft de jongen een supernormale prikkel en activeert de ouder tot een drang om steeds meer voedsel aan te voeren, vaak meer dan nodig is. Al snel ruikt een meeuwenkolonie naar een overjarige visafslag. We hebben het op afstand mogen aanschouwen met de door Staatsbosbeheer meegenomen verrekijkers, een welkome aanvulling voor elke vogelaar in spé. We zoeken de kapwagen weer op en haasten ons door de kwelder weer richting de Dwarsdijk want daar wacht ons een prachtige voorstelling over het ware onderzoek dat Tinbergen deed naar het gedrag van de meeuwen. Een levend decor van zijn strijd tegen de depressies en lawaaierige meeuwen, u en ik zijn weer een ervaring rijker. We stappen uit en begeven ons richting de voorstelling met in gedachten de meeuwen van de Boschplaat, vogels met menselijke trekjes, eten of gegeten worden maar ook genieters van de buitenlucht. Ik draag de ringen van de meeuwen van Tinbergen altijd bij me.

Jan Bunnik,
Vogelwachter bij Staatsbosbeheer