... waarin ik plaats neem

De hondsdagen zijn begonnen, en tussen de abelen hangt een in verhouding koele sfeer ten opzichte van de broeierige baksteenoven-hitte tussen romneyloods en behuizing. De eerste gevallen en al verdorde esdoornbladeren schud ik uit de hangmat, waarin ik plaats neem om de komende regels te schrijven. Een sfeer die desondanks toch ook bevangen lijkt door de zomer, waarin zelfs de meest vertrouwde geluiden iets looms lijken uit te dragen. De enigen die overuren draaien zijn de dazen, wier ontelbare legioenen niet tegen te vechten is, al sneuvelen er velen onder mijn genadeloze hand.

Opgroeien

De hondsdagen zijn begonnen en al het jongs is of tot een voortijdig eind gekomen, of goed op weg richting adolescentie. Het meerendeel van de jonge noordse sterns en visdieven vliegt reeds, al is ze nog kind genoeg om zich door vaders en moeders te laten voeren. Ook de scholeksterjeugd is goed op weg – er lopen hier en daar nog wel wat donskuikens maar de bulk zit toch goed in de veren of is vliegvlug – en is steeds minder afhankelijk van aangedragen voedsel nu ze zelf hier en daar prooitjes weten te verschalken.

Op eigen vleugels

Die nieuw verworven mobiliteit maakt ook verplaatsing over grote afstanden mogelijk waardoor het aantal sterns en meeuwen de laatste dagen enorm aan het toenemen is. Massaal verzamelen zich bij hoog water enorme hoeveelheden kokmeeuwen uit verschillende delen van de Waddenzee en van de vaste wal: vooral adulten met voltooide of verloren legsels, maar ook veel juveniele vogels. Voor elk is het leven net begonnen of het broedseizoen voorbij en allemaal zoeken ze veiligheid bij elkaar in de meest voedselrijke gebieden in de omgeving.

Ook op de toendra’s in het hoge noorden is het broedseizoen ten einde, en de eerste bontjes, rosse grutto’s, regenwulpen en zilverplevieren strijken alweer in flinke groepen neer op de wadplaten rondom Rottumerplaat. Het melancholische gefluit van die laatsten zet de loomte nog eens kracht bij en ik besluit op een wat uitdagender plek te gaan zitten om dit blog te voltooien en verplaats me naar het trektelpunt boven op het duin met uitzicht over een zinderende stuifdijk en zeekraalgroene kwelders. In diezelfde zindering, voor me, draaien tientallen kokmeeuwen cirkeltjes op de warme zuidelijke wind, af en toe snel uitwijkend om mieren te vangen die momenteel volop aan het uitvliegen zijn, en is de horizon veranderd in een caleidoscoop van in elkaar overvloeiende kleuren.
Het grote uitzitten van de zomer is begonnen, het opgroeien en ruien, het eten en opvetten, het leren overleven; en de komende weken zullen de aantallen vogels alleen maar groeien, en zal het bij elk hoog water een drukte van jewelste zijn.

Antropogeen

Weken die qua werkzaamheden wat meer gericht zullen zijn op verslaglegging dan op veldwerk pur sang maar waarbij de buitentijd wel gepakt wordt; daarvoor is er nog genoeg te doen, zoals bijvoorbeeld de vlindertransect- en HVP-tellingen, het afval verzamelen en het monitoren van (vogelgriep)slachtoffers.

Zo vinden we de laatste week bijvoorbeeld steeds meer dode jan-van-genten met tot nu het verdrietige record van twaalf op een dag. Maar ook onder de steltlopers, meeuwen, sterns en bergeenden is het griepvirus vastgesteld en de steeds groter wordende aggregaties baren dan ook tot even zo grote zorgen, nu duizenden vogels twee keer per etmaal hutjemutje zitten op de verschillende hoogwatervluchtplaatsen in de Waddenzee. HVPs waartussen, nota bene, veel uitwisseling plaatsvindt. De overdracht van het virus zou dus wel eens razendsnel kunnen gaan met duizenden slachtoffers tot gevolg. Laten we hopen dat dit niet het scenario is dat zich gaat afspelen. Het zou niets minder dan een antropogene ramp zijn.

Inmiddels is de avond gevallen en schrijf ik de laatste woorden van dit relaas onder een weergaloze sterrenhemel. Boven me staan de zomerdriehoek, grote beer en cassiopeia als opvallendste bakens aan de hemel maar licht de oostelijke horizon al op door de bijna opkomende maan. De Hondsster ontbreekt de komende maand aan het nachtelijke firmament en verschijnt pas weer eind augustus als wij al lang weer weg zijn. Tot die tijd komt hij op met de zon, die hem blijkbaar niet warm genoeg kan zijn en voor vandaag 33 graden op het programma had staan. Een echte hondsdag.