Gewoon
Juni is ten einde en de herfst van ons verblijf begint hartje zomer op een wisseldag. Een dag die zich op de lange weg naar Rhenen goed leent voor een reflectie van de afgelopen weken.
Alledaags
Rottumerplaat bekruipt je, en misschien doet elk onbewoond eiland dat wel, maar ik zit nou eenmaal op Rottumerplaat, dus …
Rottumerplaat bekruipt me en na goed drie maanden zit ze in mijn systeem en geloof het of niet maar het wordt gewoon. Niet in de zin van ‘ordinair’ of ‘algemeen’ maar als in ‘alledaags’. De wind, het tij, de immer roepende sterns en scholeksters, het alomtegenwoordige wad met haar geluiden van vrijwel alle menselijk oorsprong verstoken. Maar ook de routine van de BMP rondes, het in kaart brengen van de meeuwenkolonies, de HVP- en vlindertellingen, en het alert zijn op vliegtuigen. Het laat soms nog weinig ruimte voor verwondering.
Ik begrijp trouwens goed als dit voor een buitenstaander wat ondankbaar klinkt maar zo is het niet bedoeld. In zekere zin is het zelfs wat ik voor ogen had: zo opgaan in de dynamiek van het eiland dat ik er niet meer van buiten tegen aan kijk maar er onderdeel van ben.
Gewoon dus. Gewoon tot ik het eiland even verlaat, zoals afgelopen weekend, en het weer eens duidelijk wordt hoe gewoon dit over een maand niet meer gaat zijn. En dat besef, dat de afgelopen maanden een alledaags gevoel hebben weten te genereren, maakt ook duidelijk waarom ik even weg was bij de verwondering, weg ook bij de impuls te willen delen die me zo eigen is. Soms moet je eerst van iets gescheiden worden om het te kunnen missen.
Explosie
Niet dat ik juni heb gemist hoor. Nee, juni toonde zich een explosieve maand, een maand waarin het eiland nog meer van kleur veranderde, nu de paars- en geeltinten van bloeiende speerdistels, strandduizendguldenkruid, lamsoor, biggenkruid en muurpeper het palet verrijken.
Ook het aantal jonge vogels explodeert in juni. In het begin van de maand brengen we de grote meeuwenkolonies in kaart en zien we her en der al kuikens lopen, terwijl we van boven beschimpt en bescheten worden door het ouderlijk deel van de kolonie.
Puin
Al snel ook is er grote bedrijvigheid bij de sterns op de dammen, waar het een af en aan vliegen is van ouders, die in het rondrennende kuikencircus vrijwel feilloos hun eigen jongen weten te vinden, maar amper genoeg tijd nemen om even uit te rusten op het baksteenrode puin dat de basis van de kolonie vormt.
Van kleine kuikens tot grote, haast vliegvlugge juvenielen, waarvan die laatsten dankbaar gebruik maken van de wat hardere wind om hun eerste vliegbewegingen op te oefenen.
Warmte
Wind die de laatste week van juni voor een zuidelijke stroming zorgt en haast afwezig is als ze luwt. Warme lome dagen die een ander soort explosie teweegbrengen als we ineens overal witjes zien verschijnen. Wandelend over de stuifdijk dansen ze boven de zee van helm om ons heen op zoek naar nectarplanten. Groot koolwitje, klein koolwitje, klein geaderd witje; de bloeiende liguster, zeemelk- en speerdistels zitten er vol mee. Maar ook andere soorten zoals distelvlinder, atalanta en kleine vos zien we in grotere aantallen dan de weken ervoor. Van die laatste heb ik er zelfs in jaren niet zoveel gezien.
De grootste verrassing op vlindergebied betreft een grote vos; maatje atalanta met de kleur van een aurelia maar verder overduidelijk een vos. Maar het meest betoverend zijn toch wel de vele territoriale atalanta’s rondom de bebouwing. Vanaf ons terras kijken we vaak ademloos toe als verspreid, groepjes van drie, vier, soms wel vijf atalanta’s buitelend ten hemel stijgen, om vervolgens zeilend, één voor één weer terug te keren naar hun uitkijkposten.
Windstil
Deze warme stroming brengt trouwens niet alleen vlinders maar ook libellen en zweefvliegen met zich mee. Zo zitten de dauwbraam en het jakobskruiskruid vol met blinde bijen en terrasjeskommazwevers, terwijl bloedrode en bruinrode heidelibellen zich positioneren op verschillende uitkijkposten, en vroege glazenmakers samen met grote keizerlibellen op windstille avonden langs de bosschages cruisen.
Gewoon
Avonden waarop we ontspannen buiten eten, we van verre de huilers horen die op de oostelijke wadplaten hun klagend gejank doen klinken, de speerdistel naast onze tafel bezocht wordt door kolibrivlinders en kustbehangersbijen, en de lucht langzaam kleurt van blauw naar oranje naar purper, er weer een dag ten einde komt, hier op Rottumerplaat. Al drie maanden lang, elke dag opnieuw. Alledaags. Gewoon.
geef een reactie
Floriske Gerritsma
Ik wel jaloers, al zou het me misschien net zo vergaan 🙂
Ben er toch even geweest dankzij het verhaal en de mooie foto’s!
Wil
Was al dagen op zoek naar een afbeelding van een insekt wat ik voor het eerst gezien heb.Nu op het boswachtersblog gevonden.De kolibrivlinder.Prachtig schepsel.
jan nijland
Het kruipt je onder je vel en al sta je na een tocht met de Harder aan de wal. Het verlaat je nooit meer. Of zoals Ida Gerhardt dichtte:
Wat ik gezien heb op die éne dag
aan kleurend water en vervloeiend zand
en plante en schelpen liggend op de hand
is meer dan nóg mijn hart bevatten mag.
Wim Weijman
Winsum 7-7-2022
Veel op Plaat en Oog geweest, maar geen dag was hetzelfde. Elke dag was een beleving, avontuur, in een in principe ongerepte en veranderende omgeving. Het woord gewoon past hier niet, ook al bedoel je de dagelijkse gang van zaken. Mijn verblijf op Rottum vond ik altijd buitengewoon! Een buitengewone plek ten noorden van Nederland, waar een verblijf tot verwondering zal leiden voor iedere natuurliefhebber, hoe alledaags die ook geworden is. Verwondering uit respect voor de intrinsieke waarde van deze unieke dynamische plek met al zijn bewoners, die de bescherming en bewaking tegen het gewone alleszins verdienen.
Merel
Die verwondering en waardering voor de natuur blijkt 100% uit het schrijven van deze boswachter. Dat het woord ‘gewoon’ dan hier dichterlijk werd gebruikt doet daar niets aan af. Aan ieder om iets op zijn of haar manier te beleven. Volgens mij is een reactie op de blog die de indruk geeft dat de ene vorm van beleven beter is dan de andere meer ‘niet passend’ dan het woord ‘gewoon’
jan overduin
bedankt voor de fraaie foto’s en de verhalen erbij.
Heb als lid van de Stichting Vrienden R’oog en R’plaat op
het eiland mogen werken.
Wat bedoelt u met BMP-rondes?
weblogrottum
Beste Jan Overduin,
BMP staat voor Broedvogel Monitoring Project, waarvoor we meerdere rondes door het seizoen heen moeten lopen om alle broedvogels in kaart te brengen.
Groet Marc van der Aa (Vogelwachter Rottumerplaat 2022)
Theo Zuur
Bevolkingsgroei van de >kunstmatig1 miljard 2011 >7 miljard tot heden 7.6 miljard), heeft de natuur ongewoon gemaakt, van oorsprong was toch de hele wereld natuur, inclusief de mensheid.
Als naturistische wadloper onder Rottumeroog/Rottumerplaat voelt de natuur nog altijd spectaculair, overweldigend, sensationeel, tot het weer na een tijdje gewoon is, daarom neem ik graag bij (ge)tijden afstand van het menselijk cultuurerfgoed.
🌍 Every body is NATURE. NATUUR is me! 💚
Theo Zuur
Bevolkingsgroei van de >kunstmatig1 miljard 2011 >7 miljard tot heden 7.6 miljard), heeft de natuur ongewoon gemaakt, van oorsprong was toch de hele wereld natuur, inclusief de mensheid.
Als naturistische wadloper onder Rottumeroog/Rottumerplaat voelt de natuur nog altijd spectaculair, overweldigend, sensationeel, tot het weer na een tijdje gewoon is, daarom neem ik graag bij (ge)tijden afstand van het menselijk cultuurerfgoed.
🌍 Every body is NATURE. NATUUR is me! 💚
Theo Zuur
Er zit een fout in de tekst die ik blijkbaar niet kan herstellen. “Dit deel haalt het netwerk eruit”.
Theo Zuur
overlevende mensheid (1804
Theky Grol
Ik werd helemaal bevangen door de prachtige tekst!
Marieke
Zo mooi beschreven!
Rafaella
👌 mooi geschreven weer. Nog even sponzen de laatste maand. ‘ adem.in, adem uit…’
Els
Prachtig verslag van biodiversiteit en reflectie op het zijn en niet zijn daar.
Jan Jacob Krediet Van den Bos
Ik ben geboren op het Noordereiland in de Nieuwe Maas in Rotterdam
Maar als mijn leven voltooid is wil ik sterven, heengaan
in het Noorderlijkste van de Nederlanden op het meest Noorderlijk gelegen eiland van ons Koninkrijk!
Maar tot verbazing van mijzelve bleef mijn geest ronddwalen
in ons zo prachtige Noorderlijke Waddengebied
een gebied wat je niet loslaat, wat aan mij blijft kleven
als slib aan mijn laarzen, slib, slab, slobbendl op weg naar Rottermerplaat!
Jan Jacob Krediet Van den Bos, RijksDichter van Ons Koninkrijk der Nederlanden