Tempus fugit
Het is bijna niet te bevatten maar onze eerste maand zit erop. De tijd vliegt terwijl het plaatje van de plaat zich steeds meer gaat ontvouwen. Zagen we bij aankomst een onbekend landschap voor ons uitstrekken met de stuifdijk als leidende vorm, zo herkennen we nu specifieke plekken terug in datzelfde landschap. Plekken die we de afgelopen weken frequent bezochten, waar we bekend mee zijn geraakt en waar we keer op keer van weten te genieten. Als een levende legenda kleuren ze het eiland; de goudgele rug van de stuifdijk, geflankeerd door lappendekens van roest-, geel- en groentinten die zowel de noord als zuidkwelder bedekken, het bleke zand van het noordrif en de Boschplaat, en alom de einder grijs-blauwe nuances van zee en lucht.
Van baksteen tot stuifzand
Wat eerst nog afstanden leken om te lopen zijn nu bekende routes geworden, elk met een eigen karakter; de ‘eindeloze’ zandvlaktes waar elke geschatte nog-te-lopen meter er tien blijken te zijn, de ups en downs van de stuifdijk, en het te navigeren doolhof van de zuidkwelder en haar slenken. En elk van die routes vindt zijn oorsprong bij ons bakstenen onderkomen, ons thuis voor nu al een maand.
Bebouwing dus, in dit toch haast ongerept stukje Wadden. Bebouwing strategisch gelegen in een kom van de stuifdijk op het oostelijke punt van het eiland. Strategisch vooral als migrant trap, zoals de Engelsen het zo mooi zeggen; vrij vertaald als trekvogelfuik.
De fuik
Hoe dat komt? Vogels oriënteren zich tijdens de trek, naast de sterren en het aardmagnetisch veld, ook op landschapselementen zoals kustlijnen en hoogteverschillen, terwijl grote waterpartijen, indien mogelijk, het liefst gemeden worden. Maar als je dan uiteindelijk toch op het noordelijkste puntje van Nederland belandt, dan is er maar weinig keus; of je gaat de Noordzee op of je volgt de stuifdijk naar het oosten. Veel vogels kiezen voor dat laatste en komen dan vroeg of laat bij de bebouwing uit, waar een deel vaak lang blijft hangen alvorens door te trekken richting Borkum.
Zo zien we torenvalken, die na een lange dag trekken, komen slapen op de nestkasten die aan ons huisje hangen, wemelt het de ene dag soms van de tjiftjaffen om de volgende dag te moeten vaststellen dat de fitissen ineens in de meerderheid zijn. Of je nou buiten bent of binnen zit, aan het werk bent of zit te eten, om de bebouwing is het steeds weer anders, weet je nooit wat de ochtend, middag of avond brengt, is het in deze tijd van het jaar altijd opletten geblazen en dus altijd spannend.
Nou ja, bijna altijd want een trekvogelfuik is natuurlijk wel afhankelijk van trekvogels. En als die er niet zijn, scharrelt er behoorlijk minder, al kunnen we altijd wel vertrouwen op de lokale bevolking. De twee paar witte kwikstaarten, die elkaar het licht in de drinkbak voor het woonkamerraam niet gunnen, de drie paar geheimzinnige heggenmussen die als interim muizen onder de vele ligusters scharrelen, en de bendes kneuen die onderlinge vetes aan te uitvechten zijn met het pad door de bossages naar west als grenslijn: Betreden op eigen risico! lijkt hun credo.
Werken in vrijheid
Een maand lang al, dat we van deze prachtige plek mogen genieten, en wat gaat de tijd snel. Zo wisselen werkzaamheden en vrije tijd elkaar onregelmatig af, afhankelijk van het weer als we zijn, al kun je ook op een zonovergoten werkdag door zeemist worden overvallen. Werkzaamheden die in het teken stonden van verkennen, het uitvoeren van de broedvogelmonitoring, toezicht houden en het verzamelen van afval. En hoewel dat laatste een gebed zonder eind lijkt te zijn – met onze consumptiemaatschappij als onuitputbare bron van al het huishoudelijke plastic dat je maar kan bedenken – geeft het een voldaan gevoel als je weer een paar volle boodschappentassen weet te ruimen, je weer een stukje Wadden schoner achter laat dan hoe je het vond. Want prachtig is ze, onze Waddenzee, in al haar ongereptheid, al haar dynamiek, en laten we dat nog lang zo houden.
En met deze woorden wil ik de maand april maar afsluiten, stap ik zo maar even de toren op om me nogmaals onder te dompelen in de nachtelijke geluiden van water, wad en wind.
geef een reactie
Janny
Leuk om te lezen Mark, genieten daar.
Dick Arentsen
“Bebouwing”, dan zitten jullie op Rottumerplaat!
Els Knol-Licht
Onderhoudende en beeldende beschrijving. Leuk om te lezen voor een beetje Plaatbekende
Henk Mellema
Leuk om te lezen. Grote voordeel van zeemist is dat die hele mikmak op de Noordzee verdwijnt. Heb je nog enigszins de waan dat je echt op een onbewoond eiland bent. Verder heel veel succes met jullie seizoen gewenst.
jan nijland
Inspirerend verslag
Theky
Wat een geweldige ervaring. Nog even genieten!
Annemarie de Kok
Dat is mooi verwoord, heerlijk om op deze wijze ook een beetje “ op” het eiland te zijn. Kan me voorstellen dat de tijd vliegt…