De spits is eraf. Bijna drie weken wonen we nu op dit bijzonder fraaie natuureiland. Op de meest noordelijke en misschien wel meest afgelegen plek van Nederland. Na talloze verkenningen en telronden krijgen we het eiland en haar bewoners in de vingers. We genieten enorm. Volg ons op Instagram voor een dagelijks @Rottumerplaatje.

Vanaf de uitkijktoren van Rottumerplaat speuren we met een telescoop de Noord-Groningse kust af. 154 graden, geeft het kompas aan. Onder die hoek moet mijn dorp liggen. En ja, in beeld verschijnt een kerktoren, onmiskenbaar van Usquert. Zelfs het geel van de klok en de gele balustrade zijn zichtbaar. Toch twijfel ik. “Draaien de wieken van molen Eva?” app ik naar een dorpsgenoot, want ook de molen staat helder in beeld. Een bevestiging volgt. Vlak naast die gele kerk van Usquert woon ik, Addo van der Eijk. Slechts zestien kilometer ben ik van huis, maar toch voelt het als een onbereikbaar oord in een ver buitenland.

Enige menselijke bewoners

Frank Oosterhoff, mijn mede-vogelwachter, komt van verder. Toeval bestaat niet, want ons buureiland Rottumeroog ligt ook in Utrecht bij hem om de hoek. Hij woont in een waddenwijk met straatnamen als Texel, Vlieland en Terschelling. De komende maanden, tot half augustus, vormen we hier de enige bewoners van Rottumerplaat. Naast natuurlijk de duizenden meeuwen, lepelaars, grauwe ganzen, kiekendieven en andere broedvogels. Plus de tienduizenden tijdelijke gasten wanneer het hoogwater is. Welke dat precies zijn, en of de jongen uiteindelijk met succes uitvliegen, zullen onze vogeltellingen de komende tijd uitwijzen. De sterns zijn nog onderweg. We zien naar hen uit.

In twintigvoud

Vanaf de toren overzien we het eiland. Aan onze voeten ligt ons riante onderkomen, in de jaren vijftig gebouwd voor meer dan twintig duinarbeiders. Bedden, borden, servies: alles is hier in twintigvoud beschikbaar. Oostwaarts steekt hun bouwsel, de lange stuifdijk, drie kilometer als een zandrots in de branding de Noordzee in. Aan weerszijden liggen uitgestrekte kwelders, duinen en zandplaten. De omvang en de variatie van het eiland vallen ons op. 800 hectare omvat het, 1.250 keer de Grote Markt in Groningen. Een halve rondwandeling kost al snel een paar uur.

Te gast in de natuur

Wij zijn hier te gast. De hoofdbewoners van Rottumerplaat zien we overal om ons heen. Rond de toren kwettert al een uur een hectische groep scholeksters. Langs de wadgeul lopen tureluurs, rotganzen en brandganzen, erin dobberen pijlstaarten en wintertalingen. Een vrouwtje blauwe kiekendief – die met een witte band over haar staart – vliegt langs. Nu, vroeg in het voorjaar, broeden als eerste de grauwe ganzen. In de duinen lopen we hun gele kuikens tegen het lijf. Rottumerplaat laat ons dagelijks zien hoe belangrijk rust is voor vogels. Hier mogen ze ongestoord broeden, uitrusten en bijtanken voor of na hun lange vliegreis. Rust kan voor hen van levensbelang zijn. Gaan wadvogels door een onnodige menselijke verstoring op de vleugels, dan vergt dat ontzettend veel energie. “Eén minuut paniekvlucht kost weer een extra uur eten zoeken”, legt Frank me uit. We zijn benieuwd welke verrassingen ons te wachten staan.