Gekraagde roodstaart vrouw op de Stuifdijk.

Op 31 augustus was het zover, ik (Sita van Hoorn) mocht de vogelwacht op Rottumerplaat overnemen van Christian Brinkman. Voor een maand zal ik samen met Bram vogels tellen, afval ruimen en het eiland bewaken. Wat een voorrecht om hier te mogen zijn!

Integrale vogeltelling

Meteen in mijn eerste weekend stond er een hoogwatervluchtplaatstelling gepland. Eens in de twee weken tellen we alle vogels die zich tijdens hoogwater op het eiland bevinden. Dit wordt integraal gedaan in het hele Waddengebied. Zo krijg je een duidelijk beeld van hoe het ervoor staat met de wadvogels in Nederland.

Het hoogwater maakt het tellen normaal makkelijker omdat het eiland dan kleiner wordt en dus overzichtelijker. Maar deze keer bleef het water maar stijgen waardoor het tellen juist moeilijker werd. Door het opkomende water werden de vogels opgejaagd, vlogen ze steeds op en verplaatsten ze zich voortdurend. Het was dus extra goed opletten dat we sommige soorten niet dubbel telden. Omdat het eiland toch best groot is en er op dit moment zoveel vogels zijn, hebben we de telling over meerdere dagen verspreid.

Dat het water extra hoog was, kwam door het springtij, een term die ik hier leerde kennen door het leven aan zee. Op 2 september was het namelijk volle maan. De stand van de maan heeft invloed op het tij. Vlak na volle en nieuwe maan is het verschil tussen eb en vloed het grootst. En dat was te merken. Het water kwam tijdens vloed tot aan de Stuifdijk. De dag voor volle maan heeft Bram de maan nog mooi kunnen vastleggen.

Onderweg naar Afrika

Verder kunnen we merken dat de trek op gang komt. Iedere dag komen er wel nieuwe vogels binnen. Vandaag kwamen we bijvoorbeeld drie rietzangers tegen die onderweg zijn naar Afrika. Ook zijn er op het moment veel bonte vliegenvangers, gekraagde roodstaarten en fitissen te zien. Gelukkig heeft Bram een fotografiehobby, hierdoor kunnen we zelfs ´s avonds nog weg mijmeren bij de plaatjes die hij die dag heeft geschoten. Zoals de foto van de gekraagde roodstaart die we tegenkwamen. Geweldig toch? Dat licht, de sfeer, de vogel…

Het hoogtepuntje van de week was toch wel de roodmus. Op een bepaald moment zagen we een tapuit en ‘een andere vogel’ opvliegen. Na wat rustig naderen kon Bram net over het stuifduintje in een mooi veldje met uitgebloeide teunisbloemen kijken (en ik net niet, aangezien ik een kop kleiner ben dan Bram) en zei roodmus! Na verzekerd te zijn van een kiekje voor bewijs, naderden we nog wat dichterbij en kreeg ik hem ook goed in de kijker en zelfs in de telescoop. Wat een prachtvogel…

Verder zijn we dagelijks bezig met het ruimen van afval. Tussen het afval ligt natuurlijk ook wel eens wat leuks. Zo vond ik mijn eerste flessenpost, helemaal naar Plaat gedobberd vanaf het eiland Norderney (Duitsland): 50 km verderop! Uiteraard hebben we het briefje de volgende dag beantwoord.

Bijzondere vondst

Toen ik op een regenachtige dag bij de kachel zat te lezen in het boekje Ik ben van Rottum van Wiepke Toxopeus (over de familie die op Rottumeroog woonde) kwam ik bij een stukje terecht ‘de zee geeft’: ‘Het strand en met name de vloedlijn kon soms heel verrassende vondsten opleveren. Na storm met daaropvolgende oostenwind bracht soms barnsteen. Later maakte moeder er kettingen en hangertjes van. Alle kinderen en kleinkinderen kregen als aandenken aan Rottum een kettinkje met daaraan een stukje geslepen en gepolijst barnsteen.’

Ineens schoot me iets te binnen. Gisterochtend liepen we richting de behuizing omdat we bezoek kregen van de Harder. Ik had mijn handen vol met afval en zag iets liggen. Een soort gele steen, het leek wel gesmolten. Ik pakte het even op, dacht wel nog iets van: ‘het lijkt wel hars’ en gooide het weer weg om vervolgens mijn handen weer vol met afval te stoppen om op tijd bij de behuizing te zijn (we zagen de boot al liggen). Toch draaide ik me nog even om, ik wilde het meenemen, maar ik zag dat het op een steen gevallen was en gebarsten… Balen… Geen tijd om dat nu bij elkaar te rapen. En weg was ik.

Maar op het moment dat ik het stukje van Wiepke Toxopeus las, besefte ik mij ineens dat ik een klomp barnsteen in handen had gehad! Shit, shit, dacht ik, waarom heb ik het niet meegenomen! Dus regenpak weer aan, portofoon mee (contact kunnen maken als je er alleen op uit gaat is belangrijk op Rottumerplaat) en de regen in… Ik kon me ongeveer herinneren waar het zou moeten liggen maar kwam het niet tegen.

Voetsporen

Het beeld van het gebarsten barnsteen kon ik me nog precies voor de geest halen maar ik zag het niet. Ik vond onze oude voetsporen, daar ergens moest het liggen op de stenen, maar nee… Toen vond ik andere voetsporen en besefte me dat ik naar de verkeerde sporen aan het kijken was en zocht verder. Bram vroeg over de porto ‘En heb je het al?’. Shit nee, ik baalde als een stekker en toen… Ineens zag ik het. Ik stond er bijna op! Het maakte me super blij en opgelucht, ik voelde me bijna schuldig dat ik zo onzorgvuldig met zoiets kostbaars was omgegaan. Barnsteen is namelijk gemiddeld tussen de 30 en 60 miljoen jaar oud hars!

Uiteraard ga ik er iets moois van maken als aandenken aan Rottumerplaat. Zo zie je dat je in een week al heel wat kunt meemaken hier op Rottumerplaat. Het zal je dan ook niet verbazen dat we uitkijken naar de rest van onze wachterstijd.

Bram Ubels & Sita van Hoorn