Eiders met hun pullen.

Aan het begin van vorige week zouden we het achterste deel van de Zuidkwelder inclusief de Zuidwesterduinen van het eiland op voor een monitoringsronde. We moesten die echter vroegtijdig staken. Bij het opstaan rond een uur of vijf hadden we al onze twijfels: er stond een vrij krachtige westenwind met veel bewolking. Maar de radarbeelden gaven aan dat de buien pas na 9:00 zouden vallen dus we waagden het er op...

De wind bleek harder dan verwacht en toen we net op de kwelder stonden begon het vrijwel meteen te regenen. Gelukkig konden we snel doorsteken naar het strand, zodat de vogels, vooral meeuwen zijn nu met de eileg begonnen, snel hun nesten weer opzochten en wij afdropen naar huis. Gelukkig was het de rest van de week droog en iets warmer met minder wind. De derde ronde van de broedvogelmonitoring verloopt dan verder ook heel voorspoedig met veel tureluurs, graspiepers en veldleeuweriken. Maar de scholeksters hebben er nog steeds niet veel zin in.

Eiderpullen

Gelukkig zien we nu wel overal eidereenden met pullen. De afgelopen weken kwamen we tijdens het inventariseren regelmatig een nest tegen en dan vraag je je toch af hoeveel jongen er overleven tussen al die meeuwen. Sommige eidermoeders kiezen er voor om met hun kuikens van een paar dagen oud naar de Noordzee-kant te gaan, anderen blijven op de kwelder en proberen de meeuwen te misleiden door samen met de jongen een grote bruine bal te vormen. Maar dat lijkt kansloos als er een meeuwennest op nog geen twintig centimeter van het eidernest zit. Dat eidervrouwtje zit er dan eerst (eidereenden beginnen eerder met broeden) en zolang ze op haar nest blijft zitten, is er niks aan de hand. Eiders zijn zeer vaste broeders die hun nest nauwelijks verlaten. Maar zodra de jongen uitkomen, moet ze op een gegeven moment op pad…

Kolonie gegroeid

Bij thuiskomst van de monitoringsronde op woensdag lijkt de kolonie noordse sterns en visdieven op de puindammen voor de Behuizing zich te hebben verviervoudigd! Ineens wemelt het van deze ranke witte vogels. In de lucht zijn beide soorten lastig van elkaar te onderscheiden. Een visdief heeft een wat langere snavel en hals, bredere vleugels, langere poten en meestal een zwarte punt aan de oranjerode snavel. De noordse stern staan korter op de pootjes die niet oranjerood maar dieprood zijn. Ook de snavel is donkerder en lijkt korter dan die van de visdief. Ook ontbreekt de zwarte punt meestal, maar weer niet altijd. Het moet niet te eenvoudig worden natuurlijk.

Met de nieuwe vogels zijn er ook geringde exemplaren bijgekomen. Aaldrik kan een paar ringen aflezen en het blijkt dat ze allemaal zijn geringd door sternenonderzoeker Derick Hiemstra in de Eemshaven of Delfzijl. De vogels gaan nu dus blijkbaar hun geluk zoeken aan de ‘overkant’, zoals hij het omschreef.  Er zat ook eentje bij met een zogenaamde geolocator om zijn poot.

Die geolocators zijn vernuftige apparaatjes die eens in de zoveel tijd de locatie waar een vogel verblijft vastlegt. Door ze op een gegeven moment weer uit te lezen kun je hun zwerftochten over de wereld bekijken. En dat is bij die noordse sterns nogal indrukwekkend. Ze vliegen in een jaar bijna 20.000 kilometer en brengen onze winter bijvoorbeeld door rond Antarctica. Maar dan wel even met met een omweg via Namibië en de zeeën ten zuiden van Australië. Onvoorstelbaar eigenlijk…

Nieuwsgierig

Vandaag werden we, na een weekend op de vaste wal, door de bemanning van de Harder afgezet aan de rand van de Oostpunt. We losten Bart en Doortje weer af die het weekend voor ons hadden waargenomen. We maken ons nu op voor het lange deel 2 van ons verblijf op het eiland. We zijn ontzettend benieuwd wat er de komende maanden allemaal op ons pad komt.

Aaldrik Pot & Nicolette Branderhorst
Vogelwachters Rottumerplaat 2019