Het is nog donker als ik het gebied in loop. Het donker voelt veilig, beschermend, ik hoef nog even niets te zien. Hoor alleen mijn ademhaling. Voel de kou op mijn wangen. Het heerlijke niets.

Ik heb een wat complexe verhouding met de maand december. Altijd al gehad. De lichtjes en het samen zijn met lieve mensen is fijn. Tevens is het een maand van verwachtingen en prikkels. Het is veel. December zou verspreid moeten zijn over 12 maanden. Januari daarentegen is leeg en van die leegte loop ik nu te genieten.

Bij een enorme eik blijf ik staan. Het is een eik met heel veel stammen, een zogenaamde hakhoutstoof. Ooit had deze eik één stam. Jaren is deze stam afgezaagd voor het gebruik van geriefhout; hout om palen van afrasteringen en gereedschap van te maken. De bast van de eik werd verkocht aan leerlooierijen om dierenhuiden te bewerken. In de loop van de 20^e eeuw werden de stammen van de eikenstoven niet meer gebruikt en konden de eiken uitgroeien tot hun huidige vorm.

De stammen van de eik waar ik bij sta zijn inmiddels dik en kronkelig. Ze staat daar in  alle rust en lacht me een beetje uit om mijn melancholische stemming. Deze eik en haar familie staan hier al eeuwen en hebben dus heel wat jaarwisselingen meegemaakt.

Voor hen is december net als januari. Een winterperiode waarin de sapstromen zich teruggetrokken hebben, naar binnen gekeerd, niets uitbundigs in december of leegs in januari. Gewoon innerlijke wijsheid in de wintermaanden met een stil verheugen op het toenemende licht en al het nieuwe in de lente.

Een heel vredig en wijs nieuw jaar gewenst beste lezers!