“Nee…niet nóg meer. Je hebt er al zo veel. Wat moet je er toch allemaal mee? Het past echt niet meer in de auto” zegt mijn man fronsend. “Alleen deze nog” roep ik, want die is écht heel mooi. Buiten zijn zichtveld moffel ik er ondertussen nog 5, die ook écht heel mooi zijn, weg onder de voorstoel van de auto.

Zo gaat het al jaren als we op vakantie zijn. Ik vind stenen. Stenen met een bijzondere kleur, vorm, met een gat erin of met een glinstering. In mijn vensterbanken kun je een rondje Europa maken. Vooral Scandinavië is goed vertegenwoordigd. Grote, prachtig rondgeslepen stenen. Honderden kilometers hebben ze afgelegd, meegenomen door gletsjers en rivieren. Ook een paar kleinere stenen met glimmende vlakken, gevonden in de Alpen bij bergstroompjes, zijn mee naar huis gegaan.

Stenen vertellen verhalen. De ronde stenen zijn door het rollen mooi glad geworden. Soms vind je ook stenen met scherp geslepen kanten. Zij zijn onder invloed van harde wind of zandstormen zo gevormd. Deze worden windkanters genoemd.

Maar wat als je als fervent stenenzoeker een week op zee zit? We kajakken op het Limfjord in Denemarken. Dit fjord staat in open verbinding met zee. Het kan hier flink waaien en golven, dus het is zaak om goed op windrichting en windkracht te letten. Golven rollen onder mijn kajak door. Soms word ik opgetild om een paar meter verder weer zachtjes te ‘landen’. Focus op het water in plaats van op de grond.

Als we pauzeren op het strand van het eiland Fur begint het te kriebelen. Ik speur de vloedlijn af. Behalve bijzondere stenen liggen hier ook prachtig gedraaide schelpen, krabbetjes, scharen van kreeften en zee-egelschelpen. Ik verlies me volledig in alle wonderlijke schatten die de zee hier heeft neergelegd. Daar gaan we weer. Het enthousiasme slaat over op mijn mede-kajak’ers en al snel loopt het hele groepje te struinen. We laten elkaar de vondsten zien en de oh’s en ah’s volgen elkaar steeds sneller op.

Gelukkig weegt dit zee-moois niet zoveel als stenen en neemt het ook niet veel ruimte in. Ik pak het zo voorzichtig mogelijk in en stop het in het luik van mijn kano. Ik hoef het op de terugweg niet weg te moffelen onder de stoel. Het past er thuis nog wel bij, ergens in de vensterbank ofzo.