Het is eind april en we rijden met ons camperbusje over een pasweg door de Italiaanse Alpen. De smalle weg slingert zich, met de nodige haarspeldbochten, stijl naar boven en wij slingeren mee. We stijgen snel en de uitzichten zijn adembenemend. De temperatuur ook trouwens. Tjee, wat is het koud…1,5 graad!

Aan de kleur van het gras zie ik dat de sneeuw hier net weg is. Van het groen en alle bloesem in het dal, is hier nog niets te zien. Dan ineens na de bocht zie ik kleur… er bloeit iets paars, laag bij de grond. Omdat de route de nodige concentratie vraagt, hou ik mijn blik strak op de weg en durf ik niet te focussen op de berm. Wat zou het zijn? Een vetplantje misschien?

Even verderop kunnen we parkeren. Ik loop terug naar de paarse plek en zie daar tot mijn verrassing bloeiende heide! De kelkjes doen wat denken aan dopheide, maar zijn minder roze. De vorm van het kelkje is langwerpig in plaats van rond. Het feit dat het in april bloeit verward mij ook.

Als boswachter van de Sallandse Heuvelrug ken ik natuurlijk vooral struikheide, dat in augustus bloeit. Op de wat meer vochtige plekken zie je hieraan voorafgaand de dopheide bloeien. Dan zijn er op de Sallandse Heuvelrug nog plekken met kraaiheide, maar dat heeft weer een heel andere bloeiwijze.

Op mijn knieën lig ik de heide te bestuderen en fotograferen. Ondertussen staat manlief kleumend op mij te wachten en stelt voor een lekkere hete kop koffie klaar te maken in ons busje. Dat klinkt verleidelijk en als we terug lopen begint het licht te sneeuwen.

Als ik de soort later op zoek blijkt het plantje, hoe toepasselijk, sneeuwheide te heten.